Petôfi Sándor
(1823-1849)
Μια σκέψη
Μια σκέψη τώρα μόνο κλωθοφέρνει στο μυαλό μου:
Η σκέψη στο κρεβάτι μου πως θε να βρω το θάνατο μου!
Και να μαραίνομαι αργά και σαν ορθάνοιχτος ανθός
Που η μελίγκρα σιγοτρώγοντας το είναι μου εντός μου.
Και να ξοδεύομαι αργά καθώς που ένα γέρικο κερί
Χλωμός και άρρωστος, μες σε μια κάμαρα αδειανή.
Σαν Νέμεση, Θεέ μου, μηχανέψου περ’ απ’ αυτόν
Για μένα όποιον άλλο θέλεις θάνατο σκληρό!
Ω, κάνε με δέντρο να γενώ κι από τον κεραυνό να τιναχθώ
Από τυφώνες να παρασυρθώ, από ανέμους άγριους να διαλυθώ.
Ή κάν’ ακόμα να γενώ γκρεμός οι καταιγίδες που σφυροκοπούν
Και στην κοιλάδα κάτω να ριχτώ και να με θρυμματίσουν…
Κάθ’ έθνος που χρόνια τώρα βρίσκεται φρικτά αλυσοδεμένο
Κι απ’ το ζυγό οπού ‘χε καταντήσει πλαδαρό και σα βαριεστημένο
Ξανακερδίζει τον αυτοσεβασμό του και χιμά
Αναψοκοκκινισμένες οι παρίες και τα λάβαρα ερυθρά
Αγέρωχη μια λέξη να φτερουγίζει απ’ όλα τα κεφάλια πιο ψηλά
Μια λέξη μοναχά, Ελευθερία,
ακούραστα να τραγουδιέται με μανία,
Σ’ όλην την οικουμένη ν’ αντηχεί,
από τη Δύση ως την Ανατολή,
Παντού όπου ο τύραννος τολμά να υψώνει το λειρί
Παντού όπου τ’ άρματα βροντούν
Είθε εκεί και το δικό μου πτώμα να το βρουν
Η νεανική καρδιά μου κάνε να χύσει όλο το αίμα της εκεί
Κι αν είχα ακόμα μια λέξη για να πω στερνή
Κάν’ την να χαθεί κι αυτήν μες την κλαγγή του σίδερου και τη βουή
Στο βρυχηθμό των κανονιών και στης τρομπέτας το σάλπισμα το τρομερό
Κάνε το κορμί μου δίχως οίκτο
να τσαλαπατηθεί αγέρωχ’ απ’ το ιππικό
Τ’ άλογα τους να θρασομανούν, ξαναμμένα μέσα στο θρίαμβο εκστατικό,
Και του θανάτου έτσι τσακισμένο να με δίνουν και να με παρατάνε στη σβουνιά
Κάνε τα σπασμένα κοκάλα μου στο χώμα να κείνται εξαρθρωμένα θλιβερά
Ίσαμε τη μέρα εκείνη που θα ‘ναι δυνατή επιτέλους η ταφή
Και τότε στην κηδεία, λάβαρα πολλά με θρηνωδούσα χάρη
Θε να περνούν αργά ακολουθώντας τη μακρά πομπή
Κι όλοι οι πεθαμένοι ήρωες αντάμα ένα κοινό κομμάτι βρίσκουν γη
Που στον κλήρο τους μετριέται με την Λευτεριά την ιερή.Θα γίνω το δέντρο
Θα γίνω το δέντρο, αν είσαι λουλούδι,
Θα γίνω λουλούδι, αν είσαι η πάχνη,
Θα γίνω η πάχνη, αν είσ’ ηλιαχτίδα,
Μόνο για να είμαι μαζί σου, αγάπη μου.
Αγάπη μου, αν είσ’ ο Παράδεισος
Θα γίνω αστέρι ψηλά να λάμπω μαζί σου,
Αγάπη μου, αν είσ’ οι φλόγες της Κόλασης,
Μόνο για να είμαι μαζί σου, θα πεθάνω καταραμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου