Χωρίς σχόλια...

Επειδή τα Κράτη πάντα δολοφονούν...
Επειδή τα Κράτη κρίνουν πάντα τη διαφορετικότητα εκτελέσιμη...

Επειδή η Εξουσία για να διαιωνίσει την ύπαρξη της απαιτεί την ανθρωποθυσία του Άλλου...
Επειδή η Εξουσία εδραιώνεται πάντα πάνω στα πτώματα των αθώων...

Επειδή η κρατική Βία χαρακτηρίζεται πάντα δικαιολογημένη...
Επειδή η κοινωνική Αντι-Βία χαρακτηρίζεται πάντα τρομοκρατία...

Επειδή το Κράτος κι η Βία θα είναι πάντα τα παπαδάκια του Δία... του μυθολογημένου συμβόλου της υπέρτατης Εξουσίας...

300 νεκροί παλαιστίνιοι μέσα σε δυο μέρες, 960 τραυματίες, πολλοί εξ αυτών ακρωτηριασμένοι... φυλακισμένοι μέσα στο φρικώδες, ναζιστικής εμπνέσευως, ισραηλινό τείχος της Γάζας να εκτελούνται σαν να ήταν ακρίδες...

Αφιέρωμα: Ελληνική ποίηση 1952 – 1974

Ελένη Βακαλό

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ

(1962)

Τις πρώτες ώρες που περνάνε

στο ποίημα οι τυφλοί

– Απ’ το ημερολόγιο του ποιήματος –

Με τοποθετούνε σ’ ένα δωμάτιο

Τ’ ακούω από τον όγκο της σιωπής πως δεν είναι ακόμα η απέραντη νύχτα

Όταν θα βγω από την πόρτα του σπιτιού χωρίς κανείς αυτό το βήμα μου

να το προλάβει

Κάποτε θα βρω ορθάνοιχτη την πόρτα του σπιτιού, θα βρω που

είναι, όπως σύρριζα στον τοίχο αγγίζοντας ένα-ένα τα πράγματα

κι αλλοιώνοντας τις διαστάσεις τους τα γνωρίζω

Περισσότερο υποθέτω πριν έρθει σα ρολόι σημαίνοντας

τ’ όνομα τους συμπληρωμένο

– το πουλί έχει μείνει σα σχήμα κι εγγράφεται στην ύλη τους, στο σίδερο

ή στο ξύλο –

υποθέτω πως θα ‘ναι τ’ άνοιγμα για την έξοδο ίσως αυτή τη φορά

κάπου κοντά μου

Ο φόβος ή ό,τι είχα μάθει να λέγεται υπερηφάνεια μ’ απελπισία

καλεί τ’ άδειο πουλί που τότε έρχεται σαν ησυχάσω;

Θα φύγει πρώτο

και στη νύχτα όταν βρεθεί απλωμένο, θα πάρει σάρκα στις φτερούγες του,

τα φτερά θα είναι μέσα της ριζωμένα, στο στήθος του θα είναι το πιο ζεστό βάρος,

κι ο λαιμός του τεντωμένος σχηματίζοντας εκείνες τις δυο αληθινές

τραβηγμένες πετσέτες

ταξιδεύοντας πάλι με τη φωνή των άλλων πουλιών, του γρήγορου

αίματος θα γεμίζει στην πλημμύρα της νύχτας

Γιατί πριν να βουλιάξει αυτή η τελευταία μας νύχτα

Η άπειρη

Τη λαβή των μεγάλων συγκρίσεων

Όταν πάνω μου φώναζαν τα ωραία πουλιά

Τα ερείπια σκεπάζοντας

Και τα ψάρια νεκρά παρασύροντας

Με το σώμα τους τα πουλιά

Σαν ακέραιο σχήμα οδηγούμενο

Τρωκτικά και ψάρια μαζί

Έγχρωμα ακόμα στων πλευρών τους τα πλάγια

Οδηγούσαν

Ήταν όπως κατάλαβα μόνο αργότερα πουλιά τρομερά

Απ’ τα μάτια μου αρχίζοντας να ραμφίζοντας

Τους κρωγμούς των πουλιών ποιοι θυμούνται

Θα μάθουν τι εσήμαιναν τα πουλιά

Κι απ’ των παιδιών τα γόνατα σαν πέτρες στο ποτάμι χώριζε που

έτρεχε νερό

ποια στην καρδιά μου η θέση του μίσους;

Πρέπει οι τυφλοί να λένε συχνά

στα παιδιά παραμύθια

Στο υπόγειο που ανάμεσα στις στοές του από άλλοτε των σπιτιών

τα θεμέλια είναι ένα κτίριο

Μαζεμένο λαβωμένο στην πιο σκοτεινή γωνιά βρίσκεται κι απ’ τα

πόδια του στάζει αίμα

Κι όσο τρέμει απ’ τον πόνο στο κρέας του τα σκληρά του τα λέπια

ανοίγοντας

Το πονάν ολοένα

Κι έχουν φυτρώσει γένια στο πρόσωπο του από τότε

Που ένας λαός με θυσίες πηγαίνοντας και με λάβαρα και σε κύματα

μουσικής πλημμυρίζοντας άγρια

Το κεφάλι του άφησε στο βωμό

Και στη θέση του έβαλε, στους σφαγμένους του ώμους, το κεφάλι

ενός άντρα

Μουσκεύει τώρα με δάκρυα αληθινά τα μακριά του τα γένια

Ακούει πάνω απ’ τη γη τον άνεμο και μακριά απ’ το λιμάνι της

πόλης το κύμα

Είναι η ρίζα της πυρκαγιάς που φοβήθηκε κάποτε με τα δάχτυλα

του καμένα

Κι όπως γέμισαν τα φτερά του σκορπίζοντας τότε τ’ άκουσε που

καιγόνταν

Είναι πουλί φαγωμένο, σαράκι το έφαγε, παλιό παλιό το είδωλο μου

Κι αν γέμισε αυτό το ποίημα μου φτερουγίσματα

Είναι γιατί τα πουλιά τ’ ακούς

Δεν τα βλέπεις μόνο

Θ’ αρχίσω τώρα να στέλνω εγώ

Από μια νύχτα

πουλιά

Ήταν το σκότος κι ο βουβός ο μεγάλος ο θρόμβος του ανέμου που

όταν στέκεται περιμένοντας είναι ο ίδιος πυκνός βασιλιάς

Κι είχα να πάω στην πρεσβεία των ασύδοτων τότε εγώ εκεί όπου

διαβλέπεις δεν αισθάνεσαι πριν να ‘ρθει ο καιρός

Κατεβαίνει στα γόνατα του καθήμενου, του εκτός κεραυνών κι

υπεράνω βροχών, καταφεύγει στον γνώριμο του λευκού και

του μαύρου, το άγριο πουλί

Κατέφυγα στα απρόσιτα όπως λαός εν διωγμώ

Μα ήταν

ένας

καιρός

που τα κόκκαλα, σκελετοί μεγάλοι

των ζώων και των πουλιών, φέγγανε σ’ όλο το μήκος τους απλωμένοι

ως την αιχμή των φτερών

ευσταθείς και μετέωροι

σαν άρματα ευρύχωρα ψηλά ανεβαίνοντας πάνω απ’ την μάχη των εισβολών

Κι ήταν ο αιώνας σε κόπο

Η περιδίνηση στάχτης και σκόνης

Τ’ αλάτι ξερό

Αρθρωμένοι σωροί το καθήμενο βάρος τους

Το βουλιάζαν αργά στον πηλό

Το θυμάμαι,

Τα μετέωρα μεγάλα πουλιά

διέσχιζαν τότε το σώμα τους

ταχύτατα φεύγοντας περνούσαν έξοδοι ελαφιών

οι ενταφιασμοί

– πόσοι –

δέντρα και σκοτεινά ζώα

κι όπως τους κυνηγούσαν νεογέννητα στη ρίζα τους αφησμένα

Τινάζονταν όλος ο αέρας

Ώρα σα φυλλωσιά τρέμοντας

Σα φυλλωσιά μυρίζοντας

Κι από κάτω κλείνονταν στο χώμα μαζί του

Φωλιές και ψυχές πολλών μικρών ζώων

Η έννοια των τυφλών

– Απ’ το ημερολόγιο των τυφλών –

Απλώθηκε σα σκιά απειλής και ησυχίας μεγάλης, όταν μέσα της

βρίσκεσαι και δεν έχεις να λες

το «πότε πια θα ‘ρθει»

Εφηβεία καινούργια με χλόη που μαύρη, τώρα καθώς το μπορούσα

κατάματα να βλέπω τον ήλιο, στις παρυφές του φυτρώνει

Κι όπως τότε που έρωτα περιμένοντας την καρδιά μου φοβόμουν

Πολλά γύρω μου κι αόριστα κι ακοές πιο ωραίες

Όπως πάντα πλησιάζοντας τη σιωπή και οι ψίθυροι και τα νεύματα

που διακρίνεις

Όλα μοιάζαν πως χάνονταν κι όλα τότε ξανοίγαν

Νοσταλγία αργής μεταμόρφωσης συνοδεύει το ποίημα

Γιατί τάχα πώς να βρεθήκανε οι επιθυμίες στο ποίημα και τα άλλα

που το θάνατο ετοιμάζουν;

Αυτά ένας συλλογισμός βαθύς τα αναπαύει

Ζώνες που αστράφτουν έρημες κι απρόσκοπτος ο αέρας τους

περνάει από τη γη

Με το γυμνό κεφάλι του και τις μικρές ψιλές φωνές, τις γρήγορες

Του λάρυγγα

Διασχίζοντας – τι γρήγορα – τις ζώνες του καιρού

Όχι με μιας

Με πάλεψε, σ’ όλο το σώμα μου έσκαψε για τα όμοια του φωλιές

Κι έγινα κατοικία άγριων πουλιών

Στη μέση ερημιάς

Τώρα εκεί θα κατοικεί τ’ ωραίο πουλί

Σ’ ένα κουβάρι συνωστίζεται αναπνοής

Το τρωκτικό των θεμελίων

Ποια χάραξε στα χείλη μου η λέξη αμυχή

Ήταν δίχτυ ψυχών τα πουλιά, ήταν παγίδες, δεν άφηναν ανοιχτό

ουρανό

***

Σε συνεργασία με την Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης – Ποιείν:

http://www.poiein.gr/archives/3639/index.html

Να μην αφήσουμε τα πρόωρα τούτα Χριστούγεννα να πάνε χαμένα...

Νικόλας Άσιμος

Της επανάστασης

Είπαμε πως θα καταργήσουμε τα σύνορα
Είπαμε πως θα διαλύσουμε το κράτος
Κι αφήσαμε τους εαυτούς τους ίδιους μας
Μες στο γλοιώδικο περίβλημά τους.

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την αισχρότερη τη βρώμα μας
Μ’ επαναστατική φρασεολογία…

Τα θλιβερά δεν σπάσαν τα καλούπια μας
Υποχθονιακές ψυχρές προκαταλήψεις
Ύπουλα βράζεις μέσα μας αρρώστεια μας
Αγκομαχάς, για δεν το λες να μας αφήσεις.

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας
Μ’ επαναστατική φρασεολογία…

Δύσκολο μονοπάτι σε τραβήξαμε
Ατέλειωτο και δεν σε ξεπερνάμε
Μας μπόλιασες βουβό μ’ απογοήτευση
Κι ίσως ν’ αξίζει μόνο που τολμάμε.

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Σαν ξεχασμένα να τελειώσουν παραμύθια
Παρά τα τόσα όνειρά μας που συντρίφτηκαν
Μες στα συντρίμμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια…

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Διατηρούμε την αισχρότερη μιζέρια μας
Μ’ επαναστατική φρασεολογία…

Αφιέρωμα: Ελληνική ποίηση 1952 – 1974

Jackson Pollock (1912 – 1956), Full Fathom Five, 1947

Γιάννης Δάλλας

ΑΝΑΤΟΜΙΑ

(1971)

1

Καιρός να παραδώσω την κατάθεση μου

Όπως όταν ακούγεται από μακριά βροντή ή πυροβολισμός εφόδου

και διαλύεται η παρέλαση σαν φίδι με φολιδωτήν ουρά στο ρίγος

του μεσημεριού

άδειασε τότε η πολιτεία κ’ έμεινε η κεντρική πλατεία με τα

δέντρα της δεκατισμένα

με τις σημαίες πατημένες τις κραυγές της στον αγέρα

ασπρόρουχα του πανικού

κ’ έγινε η νύχτα ποταμός απ’ όπου στης αυγής τα ξέφτια

αναδυόμενα

τα τανκς με βήματα βαριά τεντώνοντας την προβοσκίδα τους

Σαν ιπποπόταμος της λεωφόρου

5

Γύρισε το κλειδί και καθηλώθηκε στο φως του διαδρόμου Δεν έλπιζε να βρει το σπίτι του σε τέτοια παραμόρφωση Δεν αναγνώριζε τα πρόσωπα που αγάπησε καθώς η φωτεινή λωρίδα του ‘δειχνε κάθετα δάχτυλα σ’ όλα τα χείλη Ίσως και να ξεχώρισε το βλέμμα τους που καταβρόχθιζε την ύλη του αστυνομικού δελτίου Κάποιος αποχωρούσε αθόρυβα και την αναμηρύκαζε σε μια στροφή του διαδρόμου Καθένας με μιαν είδηση στο χέρι του έφευγε σαν τον εφημεριδοπώλη που τον είδε χθες το βράδυ να βουλιάζει μες τα παραρτήματα Προχώρησε κι αντίκρισε τα κάδρα του ως την οροφή αλλοιωμένα Είδε το φως ν’ ανάβει πυρκαγιές τη θάλασσα να χύνεται στο πάτωμα δρόμους να γίνονται αδιέξοδα Και στα τελάρα πρόσωπα που αγάπησε κι αργότερα με υπομονή πολλή συνήθισε Είναι κι αυτή μια παρωδία σκέφτηκε και γύρισε τον διακόπτη του ραδιοφώνου Μα η φωτεινή εκπομπή δεν έσβησε σαν να ‘παθε εμπλοκή ο καθημερινός του χρόνος Κ’ έμεινε ο μόνος αναλλοίωτος μες στις ειδήσεις του Μεσονυκτίου

9

Εκείνος πήγαινε σφυρίζοντας κάτω απ’ την κάννη των πολυβόλων

οι χθεσινοί φίλοι σπορά που ποδοπατήθηκε στα ρείθρα του δρόμου

στο βάθος η σκιά μιας γυναίκας καμινάδα που ακόμη καπνίζει

Σφυρίζοντας χρεοκοπημένα συνθήματα πήγαινε προς τ’ ακραία

νησιά

Στα νησιά των μακάρων που το φως αγκυλώνει σαν συρματόπλεγμα

έξω απ’ το ρεύμα του καιρού με τ’ αλάτι ως τη μνήμη μετέωρος

αποκηρυγμένος απ’ όλους σαν έκλειψη στα σαγόνια δυο βράχων

περιμένει ένα θαύμα να ξαναχυθεί μες τους δρόμους ακάθεκτος

σαν ένας βράχος στην αγκαλιά του σεισμού

Και πίσω του ο εμετός της θάλασσας

12

Κατάσταση Πολιορκίας

Έξω γυναίκες μελαγχολικές σαν άλογα της κούρσας Κλείσε τις γρίλιες γιατί πέφτει ομίχλη σιγανή σαν το δίχτυ όταν σημαίνει έπαρση σημαίας Περνάει φρουρά επιβητόρων ο γαλατάς που παίρνει τη στροφή σαν γάτα μια μπετονιέρα εκσφενδονίζει λάσπη στη θολή μορφή της μέρας Μονάχα εσύ κ’ εγώ κυκλοφορούμε ελεύθεροι στα λίγα τετραγωνικά της κάμαρας Έρχονται τα ημερήσια φύλλα αδιαπέραστα κ’ εμείς τα ρίχνομε αποπάνω σαν επίδεσμους λεκιάζοντας το πάτωμα Κι όταν σφυρίξει ο επιστάτης για παράταξη κυκλοφορείς ανάμεσα από μένα και τη μισοφαγωμένη πόρτα Τώρα στη θέση σου είναι μια θαλάσσια χελώνα που κολύμπησε στα δάκρυα της και με βλέπει με κεφάλι κρεμασμένου πίσω απ’ τις χαραματιές της μέρας Σφυρίζει και ξανασφυρίζει ο επιστάτης ο εισπράκτορας μοιράζει τούτα τα φτηνά εξιτήρια για λίγες ώρες πάλι αδέσποτοι μες τα προαύλια της πολιτείας Θάμπωσε το γυαλί της μέρας απ’ τα ανήσυχα ρουθούνια πίσω λαχανιάζοντας των γυναικών μας Κι απ’ τις αναπνοές των καπνοδόχων ακροβολισμένες στις πλατείες και τις αγορές σαν λόγχες Απ’ όλα τα παράθυρα η πρωινή εκπομπή στεντόρεια και κάτω η λίμνη σαν προβιά παγιδευμένου ζώου μες τα βούρλα της Έτσι προχώρησε μες την παράταξη κι όταν ανέβηκε στην έδρα απόμεινε με λέξεις στοιβαγμένες χειμαρρώδης κι άναρθρος

…………………………………………………………………………………

Φταίει η πολιορκία φταίει η καταχνιά;

26

Επειδή η νεότητα μας ήταν κάποτε ευαγγελισμός της ζούγκλας Και τώρα το αύριο πάντα το αύριο είναι το κλουβί μας μ’ ανοιχτές τις πόρτες Επειδή είμαι ο Γιάννης ο τυφλός οιωνοσκόπος και μου δείχνει ένα παιδί πως στρίβει το κλειδί Βγαίνει ο Μιχάλης που τζακίστη πρώτος νεύοντας αντισταθείτε με φτερά άλμπατρος Η Ελένη η Νίκη πόσες νίκες σαν αυγά αντιλόπης κι αποκάτω ο Μαξ ονείρων φαροφύλακας Επειδή ‘σαι εσύ ο Μανόλης σ’ εποχή λιμού κι έμεινε ο Μίλτος ματωμένος και κυνηγός Επειδή ‘ναι ο Άρης σε διπλά πριονιστήρια επειδή το δάσος δεν απανθρακώθηκε επειδή… Πετάγομαι μεσ’ απ’ την πάχνη του ύπνου και φωνάζω στο παιδί «Φυλάξου Κωνσταντίνε μου Εσύ ‘σαι κληρονόμος των κλουβιών μη μας κοιτάς με φρίκη τώρα που ένας ένας ημερέψαμε Να πάρε το ραβδί και φύτεψε το μες στην άνυδρη αγορά μπορεί και να πετάξει ένα κλαδί Μπορεί πριν να σφυρίξει η σφαίρα ν’ ακουστεί μια τελευταία φωνή που δεν εξαγοράζεται»

Μπορεί –

***

Σε συνεργασία με την Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης – Ποιείν:

http://www.poiein.gr/archives/3754/index.html

Η κρίση της κρίσης (γιατί συνεχίζεται...)

ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΕΥΘΥΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΡΑΧ

Το ωραίο με την χρηματιστηριακή κρίση που διανύουμε, το λεγόμενο Κραχ – τι όμορφη λέξη ! –, είναι πως αυτό, μολονότι πρόκειται για ένα φαινόμενο κατ’ εξοχήν εικονικό για τον απλό άνθρωπο, λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο (real time) μέσα στις ζωές μας. Μέσα για μέσα. Όπως και όλα τα υπόλοιπα θα μου πεις, τα της εικόνας, του θεάματος, και της πληροφορίας... Όμως εδώ μας την πέφτουν κανονικά. Κάθε ώρα και στιγμή. 24/7. Εξού και η απόλαυση ενός ερασιτέχνη και αμύητου παρατηρητή σαν εμένα.

Το πρωί που πάω στην δουλειά κι ανοίγω τον υπολογιστή έχουν μόλις ανοίξει οι συνεδριάσεις (sic) των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων. DAX, CAC 40, Footsie, Tootsie, και δεν συμμαζεύεται. Και πέφτουν. Πολύ. Οδυρμός. Και πέφτουν όλη τη μέρα. Και πού και πού πέφτουν κι από τα παράθυρα κάτι τύποι με παπιγιόν και τιράντες. Ύστερα προς το απογεματάκι, την ώρα που ξημερώνει ο ήλιος και για τους Αμερικάνους, ανοίγει και η Wall Street. Το τελευταίο προπύργιο του υπαρκτού καπιταλισμού όπως λέει και ο Νταν Ακρόιντ στον ρόλο του Louis Winthorpe III, στο Πολυθρόνα για Δύο (1983). Και πέφτει κι αυτή. Πολύ. Και πέφτει και ο Nasdaq. Ο Nasdaq ! Κλαίνε τα δέντρα, κλαίνε τα βουνά, κλαίει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι ! Κι όταν επιστρέφω στο σπίτι το βράδυ, η κρίση συνεχίζεται. Καααύλα. Στις ειδήσεις και το ίντερνετ, μας λένε ότι μόλις έκλεισε η Νέα Υόρκη. Με πτώση, φυσικά. Και εκεί λες, τι κρίμα που δεν φτιάξανε κι ένα χρηματιστήριο στην Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, στο Λος Άντελες ας πούμε, ή στο Σακραμέντο... Τώρα τέτοια ώρα θα άνοιγε... Όμως υπομονή. Υπάρχει κι ένας καλός θεούλης για τους πάσχοντες από νευρική αϋπνία και λοιπά νυχτερινά υπαρξιακά τριπ. Υπάρχει η Άπω Ανατολή, με τα δικά της χρηματιστήρια ! Ναί ! Οι σχιστομάτηδες golden boys φοράνε τους χάρινους γιακάδες τους περιμένοντας κι αυτοί να τους σκίσει τον κώλο το Κραχ. Σαγκάη, Χονγκ Κονγκ, Hang Seng, Nikkei, gangbang με τον Νικ Κέιβ, και τα τοιαύτα. Και πέέέφτουν κι αυτοί. Και κλάάάμα. Και να σου πάλι οι τίτλοι : Ελεύθερη Πτώση, Κατάρευση, Πανικός, Πανζουρλισμός... Και λές, μα πραγματικά, ποιοί είναι όλοι αυτοί οι τύποι ; Υπάρχουν στ’ αλήθεια αυτοί οι καλικάτζαροι που κάθονται ο καθένας μπροστά σε εννιά ανοιχτές οθόνες με καλπάζοντα δεδομένα, ενόσω εγώ τους βλέπω μέσα από την δική μου, στις τρεις η ώρα το πρωί τρώγοντας τσιπς ; Ή μήπως έχω πια αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό που, ακόμη και αυτήν την ώρα του παραληρήματος, δεν μπορώ καν να φαντασιωθώ μία Αποκάλυψη έτσι όπως εγώ την επιθυμώ, κι όχι όπως την σκέφτηκε ένας μισθωμένος και μέτριος σκηνοθέτης της σειράς, για να τροφοδοτήσει, τόσο κομφορμιστικά, τα μικροαστικά πολιτισμικά άγχη του μέσου τηλεθεατή...

Μάκης Μαλαφέκας

Παρίσι, Παρασκευή 10 Οκτώβρη 2008

Εις μνήμην

Ζ. Δ. Αϊναλής

Επικήδειος*

Στη μνήμη του Jean Charles de Menezes

Φρίκη είναι η πεταλούδα που πληγώνει

το μικρό διάστημα

στο κενό της αστραπής

ξεθωριασμένη δαγκεροτυπία

δαγκώνει τα χείλη να μην ουρλιάξει

το φωτεινό διάστημα

στον τοίχο καρφωμένο καρφώνει

το μάτι με πελώριες πρόκες

ο βασανιστής

χτυπά το σφυρί δίχως αισθήματα

παίρνοντας το ρόλο του κάπως πολύ στα σοβαρά

το αίμα το χυμένο

τι να το κάνω

βούτηξε μέσα τους σπασμένους εγκέφαλους

μετά θα γράψουμε μιαν αναφορά

να τον τυλίξουμε μέσα

δεν φαντάζομαι να’ χει αντίρρηση

τους εγκέφαλους ωστόσο των ιθυνόντων τους τέμνει

μία μόνο οδός

αριστερά δεξιά κιγκλιδώματα

ανεβαίνεις πάνω

ύστατη βουτιά στο κενό

τι να τις κάνεις τις αισθηματολογίες

οι εκτελέσεις εν ψυχρῴ δεν χωρούν δικαιολογίες

Αθήνα

23 – 27 Ιουλίου 2005

Επικήδειος ΙΙ

Στη μνήμη του Αλέξανδρου-Ανδρέα Γρηγορόπουλου

Ήταν π’ αγάπησες νωρίς το υδαρό λυκόφωτο της λήθης

παρά τη θέληση σου κι έπειτα να βουλιάζοντας

τους θύλακες της μνήμης κι η μαύρη ζούγκλα φυλακή

μια μαύρη άσφαλτος βυθός χαλί βαθύ που να βουλιάζοντας

νύχτα βαθιά μεσάνυχτα και η κραυγή πυρίτιδα να σπάζοντας τον τρόμο

Τώρα μια πυρκαγιά απλώνεται σε δάσος μαύρο νηνεμία

και τα τσακάλια από παντού μέσα από κόγχες χθόνιες

να ουρλιάζοντας μέσα στις στάχτες δρασκελώντας

με μια φωνή οργή το αίμα στον αέρα

κανένας λιόντας βασιλιάς δε θα σκυλεύσει τον νεκρό μας

Κανένα φως εξάρχειο στο πύρωμα του δρόμου

Paris,

13 – 15 Δεκεμβρίου 2008

---

* To ποίημα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στη συλλογή «Ηλεκτρογραφία» (2006).

Ανταπόκριση

Την Παρασκευή 12/12/08 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας (600 περίπου Γάλλων, Ελλήνων, Ιταλών και Ισπανών) μπροστά από την ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι. Οι συγκεντρωμένοι προσπάθησαν να κινηθούν προς την Αψίδα του Θριάμβου αλλά οι ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις τους το απαγόρευσαν. Εν συνεχεία και από ένα στενό, περίπου 300 διαδηλωτές βγήκαν στην κεντρικότερη λεωφόρο του Παρισιού, και τον δρόμο βιτρίνα του παγκόσμιου Καπιταλισμού, την Champs Elysées, όπου στήσαν οδοφράγματα και πραγματοποίησαν αυθόρμητη πορεία σε έναν χώρο που όχι μόνο επεισόδια δεν έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία 70-80 χρόνια, αλλά ούτε καν πορεία. Ακολούθησαν οι συλλήψεις 6 διαδηλωτών. Τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για κακούργημα και θα περάσουν από δίκη στις 18 Γενάρη 2009. Δείτε το video.

http://troktiko.blogspot.com/2008/12/blog-post_5340.html

Αν - επίκαιρο

Το Μεγάλο μας Τσίρκο



Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος, Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

http://www.youtube.com/watch?v=xQilRjOgAFo

Ανταπόκριση απ' το Παρίσι

Ανταπόκριση απ’ το Παρίσι και σύντομη αποτίμηση των πρωτοφανών γεγονότων στην Ελλάδα

Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου είχε κανονιστεί από την αυθόρμητα σχηματισθείσα Πρωτοβουλία Ελλήνων Φοιτητών και Εργαζομένων στο Παρίσι κατάληψη (που κατέληξε σε απλή παράσταση διαμαρτυρίας) στο ελληνικό προξενείο στο Παρίσι για την νέα δολοφονία, αυτή τη φορά ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, που ήρθε να προστεθεί στον ατέλειωτο κατάλογο των δολοφονιών ελλήνων και ξένων πολιτών από το ελληνικό κράτος. Η απροσδόκητα μεγάλη προσέλευση του κόσμου τόσο στην συνέλευση της νύχτας που προηγήθηκε (8/12) όσο και το πρωί της Τετάρτης στο ελληνικό προξενείο, καταδεικνύει τόσο το μέγεθος του προβλήματος όσο και το γεγονός ότι η υπομονή της ελληνικής γενιάς των είκοσι-κάτι χρόνων έχει πλέον εξαντληθεί. Αφού συνωστισθήκαμε αρχικά στις σκάλες του κτιρίου του προξενείου η νεοδιορισθείσα από την κυβέρνηση Καραμανλή γενική πρόξενος αρνούταν να μας επιτρέψει την είσοδο στον χώρο του προξενείου, σε χώρο δηλαδή δικαιοδοσίας του ελληνικού κράτους, και κατ’ επέκτασιν ασυλίας. Αμέσως αστυνομικές δυνάμεις καθώς και στρατός πόλης (Gendarmerie) άρχισε να περικυκλώνει το κτίριο, να παρατάσσεται μπροστά από την είσοδο και να μην επιτρέπει σε οποιονδήποτε άλλο να εισέλθει. Έτσι, όσοι προσήλθαν μετά την αρχική είσοδο του κύριου όγκου των διαμαρτυρόμενων στο κτίριο του προξενείου (περίπου 30-40 άτομα), υποχρεώθηκαν να παραμείνουν στο δρόμο απέναντι από τον παραταγμένο στρατό πόλης και μες το χιόνι για τις επόμενες τρεις περίπου ώρες χωρίς ωστόσο να φεύγουν. Η άρνηση της πρόξενου να επιτρέψει την είσοδο ελλήνων πολιτών στο προξενείο της χώρας τους συνιστά προφανώς παγκόσμια πρωτοτυπία. Ένας κάποιος γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας που επωμίστηκε το βάρος της διεξαγωγής του διαλόγου με τους συγκεντρωμένους έλληνες φοιτητές (καθώς η πρόξενος δεν εμφανίστηκε ποτέ), προσπαθούσε να μας πείσει ότι δόθηκε εντολή από την ελληνική κυβέρνηση να παραμείνουν κλειστές για το κοινό προξενεία και πρεσβείες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αληθεύει η είδηση αυτή σημαίνει απλώς ότι η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να κλείσει κατάμουτρα τις πόρτες σε όλους τους έλληνες που κατοικούν στο εξωτερικό χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Εντούτοις δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως η είδηση αυτή αληθεύει καθόσον οι εργαζόμενοι στο προξενείο που προσήλθαν στο χώρο του προξενείου μετά την προσέλευση μας αγνοούσαν πλήρως τα καθέκαστα και μάλιστα η πρόξενος αρνούταν να ανοίξει ακόμη και σε αυτούς την πόρτα ούτως ώστε να τους επιτραπεί η είσοδος στον εργασιακό τους χώρο. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι τόσο ευσυνείδητοι, έστω κι αν εργάζονται στο εξωτερικό, ούτως ώστε να σπεύδουν στον εργασιακό τους χώρο ακόμη κι αν αυτό δεν χρειάζεται. Εν ολίγοις η πρόξενος είχε ή δεν είχε λάβει εντολή από την ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε να μας επιτρέψει την είσοδο στον χώρο του προξενείου κι αυτό είναι το ουσιώδες. Η απαγόρευση της εισόδου από προξενείο σε υπηκόους της χώρας του είναι απλώς αδιανόητη. Όμως τα ελληνικά προξενεία βρίσκονται στις διάφορες χώρες προς όφελος των ελλήνων υπηκόων. Δεν είναι τσιφλίκι της κάθε προξένου για να τα κλείνει όποτε της καπνίζει ή όποτε η παρουσία ελλήνων σε αυτά κρίνεται από την ελληνική κυβέρνηση ασύμφορη.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε πως ένας κρατικός σχηματισμός είναι απαραίτητος (χρησιμοποιώ το α' πληθυντικό απλά και μόνο για να μετριάσω τις εντυπώσεις και να εξαιρέσω απ’ αυτό τον εαυτό μου), αυτός, ο κρατικός σχηματισμός δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Όταν όμως το ένα εκ των συμβαλλόμενων μερών (η εξουσία) αθετεί συστηματικά και προκλητικότατα τις υποχρεώσεις της προς το έτερο μέρος (τους υποκείμενους στην εξουσία), και όταν μάλιστα το έτερο αυτό μέρος υποχρεώνεται σε υπέρογκες θυσίες, που όπως έδειξε η στυγνή δολοφονία του Σαββάτου μπορεί να τις πληρώσει και με τη ζωή του ακόμα, τότε το κοινωνικό συμβόλαιο, ρητά ή άρρητα αποδεχόμενο μέχρι τότε, παύει πλέον να ισχύει. Έτσι απλά. Ακόμα κι αν αποδεχτούμε πως ένας κρατικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για την ρύθμιση των λεπτομερειών του βίου ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου συνασπισμού ανθρώπων, εάν αυτός εκτελεί τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τότε και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία μα καμία υποχρέωση να τον υπακούουν. Το ελληνικό κράτος έχει μια πλουσιότατη παράδοση στην καταπάτηση των όρων που υποτιθεμένως θα έπρεπε να εκπληρώνει. Παλαιότερα ανάγκαζε τα παιδιά του να μεταναστεύουν ή ακόμη και τα εξόριζε. Σήμερα τα υποχρεώνει να δουλεύουν σε 2-3 δουλειές (κι αυτό αν τις βρίσκουν) για να τα φέρουν εις πέρας κερδίζοντας στην καλύτερη περίπτωση 750-800 ευρώ, τα υποχρεώνει να μένουν μέχρι τα 30 τους κάποτε με τους γονείς τους γιατί είναι απλώς αδύνατον να ζήσουνε μόνοι τους από οικονομική άποψη, τα τσαλαπατά ψυχολογικά συμπιέζοντας τα ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο Λύκειο κι ένα παραπαίον Πανεπιστήμιο, τους παρέχει μια αξιοθρήνητη δημόσια εκπαίδευση με αποτέλεσμα πολλά εξ αυτών να υποχρεώνονται να καταφεύγουν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και από όπου δεν γυρνάνε ποτέ καθώς ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ μα ποτέ να βρουν μιαν αξιοπρεπή απασχόληση στην Ελλάδα, κι όταν αυτά εν τέλει απηυδισμένα παίρνουνε τους δρόμους στέλνει εναντίον τους τους ‘πραίτορες’ του ανεκδιήγητου Πολύδωρα να τα ψεκάζουν σαν κατσαρίδες με χημικά για να μειώσει θανάσιμα το όριο ζωής τους, να τους επιτίθενται με δακρυγόνα των οποίων η χρήση αν και θεωρείται έγκλημα πολέμου σε καιρό πολέμου προφανώς δεν θεωρείται κατάπτυστη από το ελληνικό κράτος, κι όταν δεν αποδεικνύονται κι αυτά τα μέτρα επαρκή τότε ακολουθούν οι φονικοί ξυλοδαρμοί για λόγους παραδειγματισμού και ακόμα και τα περίστροφα των Βρώμικων Χάρρυ και των επιθεωρητών Κάλαχαν του αστυνομικού σώματος. Κανείς δεν έχει καμιά υποχρέωση να υπακούει σε καμιά εξουσία. Πόσο μάλλον δε όταν αυτή η εξουσία του συμπεριφέρεται σαν να ήταν σκουπίδι. Πόσο μάλλον όταν αυτή η εξουσία του καθιστά εμφανές κάθε μέρα ότι θα προτιμούσε να μην υπάρχει. Πόσο μάλλον όταν εξοντώνει φυσικά τα όλο και πολλαπλασιαζόμενα ‘προβληματικά’ παιδιά της. Το ελληνικό κράτος δεν μας προσέφερε ποτέ τίποτα. Ε, τώρα λοιπόν, μπορεί να πάει στο διάολο μαζί με όλους τους εγκάθετους εντολοδόχους του (σε εσωτερικό κι εξωτερικό). Όσο για τους σκατοκέφαλους που πιστεύουν πως χρειάζεσαι μιαν οποιαδήποτε ιδεολογία εν ονόματι της οποίας να εξεγερθείς, ε, αυτοί μπορούν πάντα να επισκεφτούν το Μουσείο της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Μόσχα…

Ζ. Δ. Αϊναλής

***

Ακολουθεί, για όσους διαβάζουν γαλλικά, το κείμενο της Πρωτοβουλίας επ' αφορμή των γεγονότων.

­Appel à la mobilisation suite à la mort d’un jeune de 15 ans en Grèce

Le samedi 06/12 vers 21 :00 au centre d’Athènes un policier tire trois fois et tue un élève de 15 ans. Malgré les allégations initiales du policier la vérité est maintenant claire. Tout commence par une querelle entre un groupe d’élèves et deux policiers, qui se trouvent dans une voiture de patrouille. Les policiers partent puis reviennent à pied et provoquent les jeunes avec des gestes et des insultes. Alors que trois des jeunes s’approchent, un des policiers sort son arme et tire trois fois. Le jeune élève est mortellement blessé. Les personnes présentes sur les lieux crient à l’aide tandis que les policiers indifférents, partent.

Dans les média français et internationaux plusieurs versions des faits ont été présentées. Cependant, deux jours après les faits, les médias continuent à présenter la version initiale de la police. Rien ne concourt à cette version : la voiture de patrouille a été retrouvée intacte ce qui contredit l’allégation des policiers d’avoir été attaqués par un groupe, alors qu’ils se trouvaient dans leur voiture. De plus, dans l’attente de l’examen médico-légal, le policier a avoué avoir tiré sur le jeune garçon. Enfin, les témoignages ainsi que des vidéos tirés au moment des faits prouvent bien qu’il a tiré de sang froid.

Alexandros Andreas Grigoropoulos était sorti ce samedi soir pour s’amuser avec des amis dans le quartier d’Exarcheia, situé au centre d’Athènes. Il s’agit d’un quartier qui historiquement a exprimé la résistance de la jeunesse et des mouvements sociaux. Mais c’est aussi dans ce quartier que se condense de la meilleure manière la violence de la police et de l’État, évidente non seulement dans les mouvements qui ont éclaté ces dernières années mais aussi dans la vie quotidienne.

Nous ne considérons pas que l’assassinat d’Alexandros constitue un incident isolé de violence et de démonstration de pouvoir de la police mais vient montrer clairement la réaction face à n’importe quelle forme de résistance. En effet, cette période est en Grèce une période d’exacerbation des mouvements sociaux. Les travailleurs luttent depuis plus d’un an, contre les réformes de la sécurité sociale et contre une série d’attaques à leurs droits et leurs salaires. Les étudiants et les élèves occupent leurs facultés et leurs écoles depuis trois ans et luttent contre la réforme du système éducatif et du processus de Bologne, contre le dédain de leurs diplômes et défendent leur droit au travail. Les immigrés malgré les humiliations et les violences subies au quotidien luttent pour le droit de vivre dans la dignité. Les prisonniers se trouvent quant à eux au deuxième mois de grève de la faim, revendiquant des conditions d’incarcération humaines. Parallèlement à l’essor des mouvements sociaux le gouvernement est fragilisé par des scandales successifs. Dans ce cadre là, l’assassinat d’Alexandros découle des choix politiques du gouvernement et d’un climat à l’encontre de celles et ceux qui résistent.

Cet acte n’est pas l’acte isolé d’un policier psychopathe mais fait partie d’une politique de répression exercée par la police dans le but d’encadrer les politiques de l’État qui sont contestés par une grande partie de la société. Malgré les efforts du gouvernement pour apaiser les esprits, plus de 10.000 personnes se trouvent dans la rue actuellement. Le sentiment d’injustice et d’indignation ressenti par l’assassinat d’un jeune garçon a été la goutte d’eau qui a fait déborder le vase face aux abus des forces de l’ordre agissant de manière répressive et très souvent dans l’impunité. Mais ce mouvement n’est pas une simple réaction isolée de jeunes mais au contraire, une réaction ferme d’une grande partie de la population qui va se poursuivre par une grève générale et des manifestations étudiantes le mercredi 10/12 dans toute la Grèce.

L’assassinat du jeune Alexandros et la violence policière et étatique ne concerne pas uniquement les Grecs. Cet assassinat aurait pu avoir lieu dans n’importe quel pays de l’Europe. Des cas de violences policières ont déjà eu lieu dans d’autres pays européens. Parallèlement les mouvements des travailleurs et de la jeunesse se fortifient en Grèce et dans tous les pays européens. Pour honorer la mémoire du jeune Alexandros nous devons continuer de lutter.

Initiative des Étudiants et des Travailleurs Grecs à Paris