Η κρίση της κρίσης (γιατί συνεχίζεται...)

ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΕΥΘΥΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΡΑΧ

Το ωραίο με την χρηματιστηριακή κρίση που διανύουμε, το λεγόμενο Κραχ – τι όμορφη λέξη ! –, είναι πως αυτό, μολονότι πρόκειται για ένα φαινόμενο κατ’ εξοχήν εικονικό για τον απλό άνθρωπο, λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο (real time) μέσα στις ζωές μας. Μέσα για μέσα. Όπως και όλα τα υπόλοιπα θα μου πεις, τα της εικόνας, του θεάματος, και της πληροφορίας... Όμως εδώ μας την πέφτουν κανονικά. Κάθε ώρα και στιγμή. 24/7. Εξού και η απόλαυση ενός ερασιτέχνη και αμύητου παρατηρητή σαν εμένα.

Το πρωί που πάω στην δουλειά κι ανοίγω τον υπολογιστή έχουν μόλις ανοίξει οι συνεδριάσεις (sic) των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων. DAX, CAC 40, Footsie, Tootsie, και δεν συμμαζεύεται. Και πέφτουν. Πολύ. Οδυρμός. Και πέφτουν όλη τη μέρα. Και πού και πού πέφτουν κι από τα παράθυρα κάτι τύποι με παπιγιόν και τιράντες. Ύστερα προς το απογεματάκι, την ώρα που ξημερώνει ο ήλιος και για τους Αμερικάνους, ανοίγει και η Wall Street. Το τελευταίο προπύργιο του υπαρκτού καπιταλισμού όπως λέει και ο Νταν Ακρόιντ στον ρόλο του Louis Winthorpe III, στο Πολυθρόνα για Δύο (1983). Και πέφτει κι αυτή. Πολύ. Και πέφτει και ο Nasdaq. Ο Nasdaq ! Κλαίνε τα δέντρα, κλαίνε τα βουνά, κλαίει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι ! Κι όταν επιστρέφω στο σπίτι το βράδυ, η κρίση συνεχίζεται. Καααύλα. Στις ειδήσεις και το ίντερνετ, μας λένε ότι μόλις έκλεισε η Νέα Υόρκη. Με πτώση, φυσικά. Και εκεί λες, τι κρίμα που δεν φτιάξανε κι ένα χρηματιστήριο στην Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, στο Λος Άντελες ας πούμε, ή στο Σακραμέντο... Τώρα τέτοια ώρα θα άνοιγε... Όμως υπομονή. Υπάρχει κι ένας καλός θεούλης για τους πάσχοντες από νευρική αϋπνία και λοιπά νυχτερινά υπαρξιακά τριπ. Υπάρχει η Άπω Ανατολή, με τα δικά της χρηματιστήρια ! Ναί ! Οι σχιστομάτηδες golden boys φοράνε τους χάρινους γιακάδες τους περιμένοντας κι αυτοί να τους σκίσει τον κώλο το Κραχ. Σαγκάη, Χονγκ Κονγκ, Hang Seng, Nikkei, gangbang με τον Νικ Κέιβ, και τα τοιαύτα. Και πέέέφτουν κι αυτοί. Και κλάάάμα. Και να σου πάλι οι τίτλοι : Ελεύθερη Πτώση, Κατάρευση, Πανικός, Πανζουρλισμός... Και λές, μα πραγματικά, ποιοί είναι όλοι αυτοί οι τύποι ; Υπάρχουν στ’ αλήθεια αυτοί οι καλικάτζαροι που κάθονται ο καθένας μπροστά σε εννιά ανοιχτές οθόνες με καλπάζοντα δεδομένα, ενόσω εγώ τους βλέπω μέσα από την δική μου, στις τρεις η ώρα το πρωί τρώγοντας τσιπς ; Ή μήπως έχω πια αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό που, ακόμη και αυτήν την ώρα του παραληρήματος, δεν μπορώ καν να φαντασιωθώ μία Αποκάλυψη έτσι όπως εγώ την επιθυμώ, κι όχι όπως την σκέφτηκε ένας μισθωμένος και μέτριος σκηνοθέτης της σειράς, για να τροφοδοτήσει, τόσο κομφορμιστικά, τα μικροαστικά πολιτισμικά άγχη του μέσου τηλεθεατή...

Μάκης Μαλαφέκας

Παρίσι, Παρασκευή 10 Οκτώβρη 2008