Ανταπόκριση απ' το Παρίσι

Ανταπόκριση απ’ το Παρίσι και σύντομη αποτίμηση των πρωτοφανών γεγονότων στην Ελλάδα

Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου είχε κανονιστεί από την αυθόρμητα σχηματισθείσα Πρωτοβουλία Ελλήνων Φοιτητών και Εργαζομένων στο Παρίσι κατάληψη (που κατέληξε σε απλή παράσταση διαμαρτυρίας) στο ελληνικό προξενείο στο Παρίσι για την νέα δολοφονία, αυτή τη φορά ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, που ήρθε να προστεθεί στον ατέλειωτο κατάλογο των δολοφονιών ελλήνων και ξένων πολιτών από το ελληνικό κράτος. Η απροσδόκητα μεγάλη προσέλευση του κόσμου τόσο στην συνέλευση της νύχτας που προηγήθηκε (8/12) όσο και το πρωί της Τετάρτης στο ελληνικό προξενείο, καταδεικνύει τόσο το μέγεθος του προβλήματος όσο και το γεγονός ότι η υπομονή της ελληνικής γενιάς των είκοσι-κάτι χρόνων έχει πλέον εξαντληθεί. Αφού συνωστισθήκαμε αρχικά στις σκάλες του κτιρίου του προξενείου η νεοδιορισθείσα από την κυβέρνηση Καραμανλή γενική πρόξενος αρνούταν να μας επιτρέψει την είσοδο στον χώρο του προξενείου, σε χώρο δηλαδή δικαιοδοσίας του ελληνικού κράτους, και κατ’ επέκτασιν ασυλίας. Αμέσως αστυνομικές δυνάμεις καθώς και στρατός πόλης (Gendarmerie) άρχισε να περικυκλώνει το κτίριο, να παρατάσσεται μπροστά από την είσοδο και να μην επιτρέπει σε οποιονδήποτε άλλο να εισέλθει. Έτσι, όσοι προσήλθαν μετά την αρχική είσοδο του κύριου όγκου των διαμαρτυρόμενων στο κτίριο του προξενείου (περίπου 30-40 άτομα), υποχρεώθηκαν να παραμείνουν στο δρόμο απέναντι από τον παραταγμένο στρατό πόλης και μες το χιόνι για τις επόμενες τρεις περίπου ώρες χωρίς ωστόσο να φεύγουν. Η άρνηση της πρόξενου να επιτρέψει την είσοδο ελλήνων πολιτών στο προξενείο της χώρας τους συνιστά προφανώς παγκόσμια πρωτοτυπία. Ένας κάποιος γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας που επωμίστηκε το βάρος της διεξαγωγής του διαλόγου με τους συγκεντρωμένους έλληνες φοιτητές (καθώς η πρόξενος δεν εμφανίστηκε ποτέ), προσπαθούσε να μας πείσει ότι δόθηκε εντολή από την ελληνική κυβέρνηση να παραμείνουν κλειστές για το κοινό προξενεία και πρεσβείες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αληθεύει η είδηση αυτή σημαίνει απλώς ότι η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να κλείσει κατάμουτρα τις πόρτες σε όλους τους έλληνες που κατοικούν στο εξωτερικό χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Εντούτοις δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως η είδηση αυτή αληθεύει καθόσον οι εργαζόμενοι στο προξενείο που προσήλθαν στο χώρο του προξενείου μετά την προσέλευση μας αγνοούσαν πλήρως τα καθέκαστα και μάλιστα η πρόξενος αρνούταν να ανοίξει ακόμη και σε αυτούς την πόρτα ούτως ώστε να τους επιτραπεί η είσοδος στον εργασιακό τους χώρο. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι τόσο ευσυνείδητοι, έστω κι αν εργάζονται στο εξωτερικό, ούτως ώστε να σπεύδουν στον εργασιακό τους χώρο ακόμη κι αν αυτό δεν χρειάζεται. Εν ολίγοις η πρόξενος είχε ή δεν είχε λάβει εντολή από την ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε να μας επιτρέψει την είσοδο στον χώρο του προξενείου κι αυτό είναι το ουσιώδες. Η απαγόρευση της εισόδου από προξενείο σε υπηκόους της χώρας του είναι απλώς αδιανόητη. Όμως τα ελληνικά προξενεία βρίσκονται στις διάφορες χώρες προς όφελος των ελλήνων υπηκόων. Δεν είναι τσιφλίκι της κάθε προξένου για να τα κλείνει όποτε της καπνίζει ή όποτε η παρουσία ελλήνων σε αυτά κρίνεται από την ελληνική κυβέρνηση ασύμφορη.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε πως ένας κρατικός σχηματισμός είναι απαραίτητος (χρησιμοποιώ το α' πληθυντικό απλά και μόνο για να μετριάσω τις εντυπώσεις και να εξαιρέσω απ’ αυτό τον εαυτό μου), αυτός, ο κρατικός σχηματισμός δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Όταν όμως το ένα εκ των συμβαλλόμενων μερών (η εξουσία) αθετεί συστηματικά και προκλητικότατα τις υποχρεώσεις της προς το έτερο μέρος (τους υποκείμενους στην εξουσία), και όταν μάλιστα το έτερο αυτό μέρος υποχρεώνεται σε υπέρογκες θυσίες, που όπως έδειξε η στυγνή δολοφονία του Σαββάτου μπορεί να τις πληρώσει και με τη ζωή του ακόμα, τότε το κοινωνικό συμβόλαιο, ρητά ή άρρητα αποδεχόμενο μέχρι τότε, παύει πλέον να ισχύει. Έτσι απλά. Ακόμα κι αν αποδεχτούμε πως ένας κρατικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για την ρύθμιση των λεπτομερειών του βίου ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου συνασπισμού ανθρώπων, εάν αυτός εκτελεί τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τότε και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία μα καμία υποχρέωση να τον υπακούουν. Το ελληνικό κράτος έχει μια πλουσιότατη παράδοση στην καταπάτηση των όρων που υποτιθεμένως θα έπρεπε να εκπληρώνει. Παλαιότερα ανάγκαζε τα παιδιά του να μεταναστεύουν ή ακόμη και τα εξόριζε. Σήμερα τα υποχρεώνει να δουλεύουν σε 2-3 δουλειές (κι αυτό αν τις βρίσκουν) για να τα φέρουν εις πέρας κερδίζοντας στην καλύτερη περίπτωση 750-800 ευρώ, τα υποχρεώνει να μένουν μέχρι τα 30 τους κάποτε με τους γονείς τους γιατί είναι απλώς αδύνατον να ζήσουνε μόνοι τους από οικονομική άποψη, τα τσαλαπατά ψυχολογικά συμπιέζοντας τα ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο Λύκειο κι ένα παραπαίον Πανεπιστήμιο, τους παρέχει μια αξιοθρήνητη δημόσια εκπαίδευση με αποτέλεσμα πολλά εξ αυτών να υποχρεώνονται να καταφεύγουν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και από όπου δεν γυρνάνε ποτέ καθώς ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ μα ποτέ να βρουν μιαν αξιοπρεπή απασχόληση στην Ελλάδα, κι όταν αυτά εν τέλει απηυδισμένα παίρνουνε τους δρόμους στέλνει εναντίον τους τους ‘πραίτορες’ του ανεκδιήγητου Πολύδωρα να τα ψεκάζουν σαν κατσαρίδες με χημικά για να μειώσει θανάσιμα το όριο ζωής τους, να τους επιτίθενται με δακρυγόνα των οποίων η χρήση αν και θεωρείται έγκλημα πολέμου σε καιρό πολέμου προφανώς δεν θεωρείται κατάπτυστη από το ελληνικό κράτος, κι όταν δεν αποδεικνύονται κι αυτά τα μέτρα επαρκή τότε ακολουθούν οι φονικοί ξυλοδαρμοί για λόγους παραδειγματισμού και ακόμα και τα περίστροφα των Βρώμικων Χάρρυ και των επιθεωρητών Κάλαχαν του αστυνομικού σώματος. Κανείς δεν έχει καμιά υποχρέωση να υπακούει σε καμιά εξουσία. Πόσο μάλλον δε όταν αυτή η εξουσία του συμπεριφέρεται σαν να ήταν σκουπίδι. Πόσο μάλλον όταν αυτή η εξουσία του καθιστά εμφανές κάθε μέρα ότι θα προτιμούσε να μην υπάρχει. Πόσο μάλλον όταν εξοντώνει φυσικά τα όλο και πολλαπλασιαζόμενα ‘προβληματικά’ παιδιά της. Το ελληνικό κράτος δεν μας προσέφερε ποτέ τίποτα. Ε, τώρα λοιπόν, μπορεί να πάει στο διάολο μαζί με όλους τους εγκάθετους εντολοδόχους του (σε εσωτερικό κι εξωτερικό). Όσο για τους σκατοκέφαλους που πιστεύουν πως χρειάζεσαι μιαν οποιαδήποτε ιδεολογία εν ονόματι της οποίας να εξεγερθείς, ε, αυτοί μπορούν πάντα να επισκεφτούν το Μουσείο της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Μόσχα…

Ζ. Δ. Αϊναλής

***

Ακολουθεί, για όσους διαβάζουν γαλλικά, το κείμενο της Πρωτοβουλίας επ' αφορμή των γεγονότων.

­Appel à la mobilisation suite à la mort d’un jeune de 15 ans en Grèce

Le samedi 06/12 vers 21 :00 au centre d’Athènes un policier tire trois fois et tue un élève de 15 ans. Malgré les allégations initiales du policier la vérité est maintenant claire. Tout commence par une querelle entre un groupe d’élèves et deux policiers, qui se trouvent dans une voiture de patrouille. Les policiers partent puis reviennent à pied et provoquent les jeunes avec des gestes et des insultes. Alors que trois des jeunes s’approchent, un des policiers sort son arme et tire trois fois. Le jeune élève est mortellement blessé. Les personnes présentes sur les lieux crient à l’aide tandis que les policiers indifférents, partent.

Dans les média français et internationaux plusieurs versions des faits ont été présentées. Cependant, deux jours après les faits, les médias continuent à présenter la version initiale de la police. Rien ne concourt à cette version : la voiture de patrouille a été retrouvée intacte ce qui contredit l’allégation des policiers d’avoir été attaqués par un groupe, alors qu’ils se trouvaient dans leur voiture. De plus, dans l’attente de l’examen médico-légal, le policier a avoué avoir tiré sur le jeune garçon. Enfin, les témoignages ainsi que des vidéos tirés au moment des faits prouvent bien qu’il a tiré de sang froid.

Alexandros Andreas Grigoropoulos était sorti ce samedi soir pour s’amuser avec des amis dans le quartier d’Exarcheia, situé au centre d’Athènes. Il s’agit d’un quartier qui historiquement a exprimé la résistance de la jeunesse et des mouvements sociaux. Mais c’est aussi dans ce quartier que se condense de la meilleure manière la violence de la police et de l’État, évidente non seulement dans les mouvements qui ont éclaté ces dernières années mais aussi dans la vie quotidienne.

Nous ne considérons pas que l’assassinat d’Alexandros constitue un incident isolé de violence et de démonstration de pouvoir de la police mais vient montrer clairement la réaction face à n’importe quelle forme de résistance. En effet, cette période est en Grèce une période d’exacerbation des mouvements sociaux. Les travailleurs luttent depuis plus d’un an, contre les réformes de la sécurité sociale et contre une série d’attaques à leurs droits et leurs salaires. Les étudiants et les élèves occupent leurs facultés et leurs écoles depuis trois ans et luttent contre la réforme du système éducatif et du processus de Bologne, contre le dédain de leurs diplômes et défendent leur droit au travail. Les immigrés malgré les humiliations et les violences subies au quotidien luttent pour le droit de vivre dans la dignité. Les prisonniers se trouvent quant à eux au deuxième mois de grève de la faim, revendiquant des conditions d’incarcération humaines. Parallèlement à l’essor des mouvements sociaux le gouvernement est fragilisé par des scandales successifs. Dans ce cadre là, l’assassinat d’Alexandros découle des choix politiques du gouvernement et d’un climat à l’encontre de celles et ceux qui résistent.

Cet acte n’est pas l’acte isolé d’un policier psychopathe mais fait partie d’une politique de répression exercée par la police dans le but d’encadrer les politiques de l’État qui sont contestés par une grande partie de la société. Malgré les efforts du gouvernement pour apaiser les esprits, plus de 10.000 personnes se trouvent dans la rue actuellement. Le sentiment d’injustice et d’indignation ressenti par l’assassinat d’un jeune garçon a été la goutte d’eau qui a fait déborder le vase face aux abus des forces de l’ordre agissant de manière répressive et très souvent dans l’impunité. Mais ce mouvement n’est pas une simple réaction isolée de jeunes mais au contraire, une réaction ferme d’une grande partie de la population qui va se poursuivre par une grève générale et des manifestations étudiantes le mercredi 10/12 dans toute la Grèce.

L’assassinat du jeune Alexandros et la violence policière et étatique ne concerne pas uniquement les Grecs. Cet assassinat aurait pu avoir lieu dans n’importe quel pays de l’Europe. Des cas de violences policières ont déjà eu lieu dans d’autres pays européens. Parallèlement les mouvements des travailleurs et de la jeunesse se fortifient en Grèce et dans tous les pays européens. Pour honorer la mémoire du jeune Alexandros nous devons continuer de lutter.

Initiative des Étudiants et des Travailleurs Grecs à Paris