Ζ. Δ. Αϊναλής
Επικήδειος*
Στη μνήμη του Jean Charles de Menezes
Φρίκη είναι η πεταλούδα που πληγώνει
το μικρό διάστημα
στο κενό της αστραπής
ξεθωριασμένη δαγκεροτυπία
δαγκώνει τα χείλη να μην ουρλιάξει
το φωτεινό διάστημα
στον τοίχο καρφωμένο καρφώνει
το μάτι με πελώριες πρόκες
ο βασανιστής
χτυπά το σφυρί δίχως αισθήματα
παίρνοντας το ρόλο του κάπως πολύ στα σοβαρά
το αίμα το χυμένο
τι να το κάνω
βούτηξε μέσα τους σπασμένους εγκέφαλους
μετά θα γράψουμε μιαν αναφορά
να τον τυλίξουμε μέσα
δεν φαντάζομαι να’ χει αντίρρηση
τους εγκέφαλους ωστόσο των ιθυνόντων τους τέμνει
μία μόνο οδός
αριστερά δεξιά κιγκλιδώματα
ανεβαίνεις πάνω
ύστατη βουτιά στο κενό
τι να τις κάνεις τις αισθηματολογίες
οι εκτελέσεις εν ψυχρῴ δεν χωρούν δικαιολογίες
Αθήνα
23 – 27 Ιουλίου 2005
Επικήδειος ΙΙ
Στη μνήμη του Αλέξανδρου-Ανδρέα Γρηγορόπουλου
Ήταν π’ αγάπησες νωρίς το υδαρό λυκόφωτο της λήθης
παρά τη θέληση σου κι έπειτα να βουλιάζοντας
τους θύλακες της μνήμης κι η μαύρη ζούγκλα φυλακή
μια μαύρη άσφαλτος βυθός χαλί βαθύ που να βουλιάζοντας
νύχτα βαθιά μεσάνυχτα και η κραυγή πυρίτιδα να σπάζοντας τον τρόμο
Τώρα μια πυρκαγιά απλώνεται σε δάσος μαύρο νηνεμία
και τα τσακάλια από παντού μέσα από κόγχες χθόνιες
να ουρλιάζοντας μέσα στις στάχτες δρασκελώντας
με μια φωνή οργή το αίμα στον αέρα
κανένας λιόντας βασιλιάς δε θα σκυλεύσει τον νεκρό μας
Κανένα φως εξάρχειο στο πύρωμα του δρόμου
Paris,
13 – 15 Δεκεμβρίου 2008
5 σχόλια:
'Εις μνήμην'...και ο κατάλογος γεμίζει...και δεν προλαβαίνεις να δώσεις τον ύστατο φόρο τιμής και το τελευταίο αντίο...
Και δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν οι αλήτες της 'ζαρντινιέρας' με μικροπρόστιμα...
Και η ιστορία συνεχίζεται ακάθεκτη...
Αλλη μία, από τις δεκάδες αυτές τις μέρες, ιστορία μπατσικής βίας
στo:
http://policeviolence.blogspot.com/2008/12/blog-post.html
Χωρίς Αιτία! Ξυλοδαρμός και σύλληψη κοπέλας μπροστά στη μητέρα της
όπως το λες ρε γκραν εκριβάν: Ως πότε μόνο δάκρυα;
υ.γ. μου άρεσαν πολύ τα ποιήματα!
Η ιστορια του καραβανιου
"Ο μονος τροπος να γινουμε δυνατοι ηταν να φυγουμε, να ταξιδεψουμε.Δεν ειχαμε ποδια.Ημασταν απ αυτη τη σκοπια αναπηροι.Ειχαμε φωνη και βλεμμα,αλλα επρεπε να παρουμε τη φωνη εκει που μπορουσε να ακουστει και το βλεμμα εκει που θα ειχε καπου να κατευθυνθει.Ετσι επρεπε να ζητησουμε απο αλλους να μας δανεισουν τα ποδια τους...Αυτο που το Καραβανι προσπαθησε να κανει καθε φορα που σταματουσε ειναι να πει οτι αυτοι που το κανουν δυνατο δεν ειμαστε εμεις αλλα τα ποδια που μας κουβαλουν,που ειναι οι ανθρωποι που μας δεχονται.Σαυτην ακριβως τη στιγμη ειναι που προκυπτει το προβλημα καθως τα ποδια λενε αυτος που διοικει ειναι το κεφαλι,διοτι αυτος ειναι ο τροπος με τον οποιο εχει γινει η ιστορια,και ποτε δεν εχεις τα ποδια να διοικουν το κεφαλι και το κεφαλι να ειναι τοσο ηλιθιο ωστε να πρεπει να διοικουν τα ποδια.Ερχεται η στιγμη που το κεφαλι και τα ποδια λενε αυτο που καθενας σκεφτεται αλλα κανεις δεν τολμα να πει οτι στη διαδρομη συνειδητοποιουμε πως ο κοσμος στεκεται πανω στο κεφαλι του,το οποιο ειναι γεματο με αυτα που δεν χρειαζεσαι,κι αυτα που χρειαζεσαι δεν τα εχει.Εκεινη την ημερα,επιτελους,το πρωι της 11ης,φτανουν στο μερος οπου το ολο πραγμα μπορει να γυρισει το πανω κατω ξανα,τα ποδια ανακαλυπτουν οτι στην πραγματικοτητα ειναι το κεφαλι και το κεφαλι ανακαλυπτει οτι ποτε δεν ειχε σταματησει να ειναι ενα γυμνο ποδι,και μαλιστα καφε."
Subcomandante Marcos,Μαρτιος 2001
οχι απλα μπατσικης βιας,αλλα κρατικης βιας γιατι το κρατος αποτελει κατεξοχην το μονοπωλιο ασκησης νομιμης φυσικης βιας,οι μπατσοι ειναι ακεφαλα οργανα του κρατος,το βιαιο προσωπο του...και το θεμελιο της εξουσιας του... κρατος=θεσμοθετημενη βια,αντισταση=βια εναντια στη θεσμοθετημενη βια,αρα παρανομη βια ,για να ξερουμε τι πολεμαμε...
"Τα βασικα θεμελια ολων των κρατων ειναι οι καλοι νομοι και τα καλα οπλα,και δεν μπορει να υπαρξουν καλοι νομοι εκει που δεν υπαρχουν καλα οπλα"
Νικολο Μακιαβελλι,ο ηγεμονας
βρηκα ενα μανιφεστο εξεγερσης στα μετερεωλογικα,...δε χορταινω να το διαβαζω,δε χορταινω να το πραττω...
"...όταν βγήκε στο κεντρικό δρόμο όπου φωτιές, χημικά και ανθρώπινα κορμιά έδιναν τη δική τους μάχη σε μια αποκαλυπτική σκηνή θαρρείς ποιος θα κερδίσει ως έπαθλο τους κρεμασμένους μαστούς της γριάς σελήνης. Ο Κ. κοίταξε γύρω του, όλα φάνταζαν θολά, συκεγχυμένα., το μαχαίρι και το αίμα ήταν μόνο αληθινά, μπροστά του η σιχαμέρη πόλη διαλυόταν. Γεύτηκε για μια τελευταία φορά το αίμα του και χωρίς κραυγή ή κάποιο άλλο σημάδι για το τι πρόκειται να πράξει, χιμάει με παρατεταμένο το μαχαίρι πάνω σε ένα μπάτσο."
Δημοσίευση σχολίου