Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ανταπόκριση απ' το Παρίσι


Ανταπόκριση απ’ το Παρίσι και σύντομη αποτίμηση των πρωτοφανών γεγονότων στην Ελλάδα


Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου είχε κανονιστεί από την αυθόρμητα σχηματισθείσα Πρωτοβουλία Ελλήνων Φοιτητών και Εργαζομένων στο Παρίσι κατάληψη (που κατέληξε σε απλή παράσταση διαμαρτυρίας) στο ελληνικό προξενείο στο Παρίσι για την νέα δολοφονία, αυτή τη φορά ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, που ήρθε να προστεθεί στον ατέλειωτο κατάλογο των δολοφονιών ελλήνων και ξένων πολιτών από το ελληνικό κράτος. Η απροσδόκητα μεγάλη προσέλευση του κόσμου τόσο στην συνέλευση της νύχτας που προηγήθηκε (8/12) όσο και το πρωί της Τετάρτης στο ελληνικό προξενείο, καταδεικνύει τόσο το μέγεθος του προβλήματος όσο και το γεγονός ότι η υπομονή της ελληνικής γενιάς των είκοσι-κάτι χρόνων έχει πλέον εξαντληθεί. Αφού συνωστισθήκαμε αρχικά στις σκάλες του κτιρίου του προξενείου η νεοδιορισθείσα από την κυβέρνηση Καραμανλή γενική πρόξενος αρνούταν να μας επιτρέψει την είσοδο στον χώρο του προξενείου, σε χώρο δηλαδή δικαιοδοσίας του ελληνικού κράτους, και κατ’ επέκτασιν ασυλίας. Αμέσως αστυνομικές δυνάμεις καθώς και στρατός πόλης (Gendarmerie) άρχισε να περικυκλώνει το κτίριο, να παρατάσσεται μπροστά από την είσοδο και να μην επιτρέπει σε οποιονδήποτε άλλο να εισέλθει. Έτσι, όσοι προσήλθαν μετά την αρχική είσοδο του κύριου όγκου των διαμαρτυρόμενων στο κτίριο του προξενείου (περίπου 30-40 άτομα), υποχρεώθηκαν να παραμείνουν στο δρόμο απέναντι από τον παραταγμένο στρατό πόλης και μες το χιόνι για τις επόμενες τρεις περίπου ώρες χωρίς ωστόσο να φεύγουν. Η άρνηση της πρόξενου να επιτρέψει την είσοδο ελλήνων πολιτών στο προξενείο της χώρας τους συνιστά προφανώς παγκόσμια πρωτοτυπία. Ένας κάποιος γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας που επωμίστηκε το βάρος της διεξαγωγής του διαλόγου με τους συγκεντρωμένους έλληνες φοιτητές (καθώς η πρόξενος δεν εμφανίστηκε ποτέ), προσπαθούσε να μας πείσει ότι δόθηκε εντολή από την ελληνική κυβέρνηση να παραμείνουν κλειστές για το κοινό προξενεία και πρεσβείες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αληθεύει η είδηση αυτή σημαίνει απλώς ότι η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να κλείσει κατάμουτρα τις πόρτες σε όλους τους έλληνες που κατοικούν στο εξωτερικό χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Εντούτοις δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως η είδηση αυτή αληθεύει καθόσον οι εργαζόμενοι στο προξενείο που προσήλθαν στο χώρο του προξενείου μετά την προσέλευση μας αγνοούσαν πλήρως τα καθέκαστα και μάλιστα η πρόξενος αρνούταν να ανοίξει ακόμη και σε αυτούς την πόρτα ούτως ώστε να τους επιτραπεί η είσοδος στον εργασιακό τους χώρο. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι τόσο ευσυνείδητοι, έστω κι αν εργάζονται στο εξωτερικό, ούτως ώστε να σπεύδουν στον εργασιακό τους χώρο ακόμη κι αν αυτό δεν χρειάζεται. Εν ολίγοις η πρόξενος είχε ή δεν είχε λάβει εντολή από την ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε να μας επιτρέψει την είσοδο στον χώρο του προξενείου κι αυτό είναι το ουσιώδες. Η απαγόρευση της εισόδου από προξενείο σε υπηκόους της χώρας του είναι απλώς αδιανόητη. Όμως τα ελληνικά προξενεία βρίσκονται στις διάφορες χώρες προς όφελος των ελλήνων υπηκόων. Δεν είναι τσιφλίκι της κάθε προξένου για να τα κλείνει όποτε της καπνίζει ή όποτε η παρουσία ελλήνων σε αυτά κρίνεται από την ελληνική κυβέρνηση ασύμφορη.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε πως ένας κρατικός σχηματισμός είναι απαραίτητος (χρησιμοποιώ το α' πληθυντικό απλά και μόνο για να μετριάσω τις εντυπώσεις και να εξαιρέσω απ’ αυτό τον εαυτό μου), αυτός, ο κρατικός σχηματισμός δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Όταν όμως το ένα εκ των συμβαλλόμενων μερών (η εξουσία) αθετεί συστηματικά και προκλητικότατα τις υποχρεώσεις της προς το έτερο μέρος (τους υποκείμενους στην εξουσία), και όταν μάλιστα το έτερο αυτό μέρος υποχρεώνεται σε υπέρογκες θυσίες, που όπως έδειξε η στυγνή δολοφονία του Σαββάτου μπορεί να τις πληρώσει και με τη ζωή του ακόμα, τότε το κοινωνικό συμβόλαιο, ρητά ή άρρητα αποδεχόμενο μέχρι τότε, παύει πλέον να ισχύει. Έτσι απλά. Ακόμα κι αν αποδεχτούμε πως ένας κρατικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για την ρύθμιση των λεπτομερειών του βίου ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου συνασπισμού ανθρώπων, εάν αυτός εκτελεί τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τότε και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία μα καμία υποχρέωση να τον υπακούουν. Το ελληνικό κράτος έχει μια πλουσιότατη παράδοση στην καταπάτηση των όρων που υποτιθεμένως θα έπρεπε να εκπληρώνει. Παλαιότερα ανάγκαζε τα παιδιά του να μεταναστεύουν ή ακόμη και τα εξόριζε. Σήμερα τα υποχρεώνει να δουλεύουν σε 2-3 δουλειές (κι αυτό αν τις βρίσκουν) για να τα φέρουν εις πέρας κερδίζοντας στην καλύτερη περίπτωση 750-800 ευρώ, τα υποχρεώνει να μένουν μέχρι τα 30 τους κάποτε με τους γονείς τους γιατί είναι απλώς αδύνατον να ζήσουνε μόνοι τους από οικονομική άποψη, τα τσαλαπατά ψυχολογικά συμπιέζοντας τα ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο Λύκειο κι ένα παραπαίον Πανεπιστήμιο, τους παρέχει μια αξιοθρήνητη δημόσια εκπαίδευση με αποτέλεσμα πολλά εξ αυτών να υποχρεώνονται να καταφεύγουν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και από όπου δεν γυρνάνε ποτέ καθώς ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ μα ποτέ να βρουν μιαν αξιοπρεπή απασχόληση στην Ελλάδα, κι όταν αυτά εν τέλει απηυδισμένα παίρνουνε τους δρόμους στέλνει εναντίον τους τους ‘πραίτορες’ του ανεκδιήγητου Πολύδωρα να τα ψεκάζουν σαν κατσαρίδες με χημικά για να μειώσει θανάσιμα το όριο ζωής τους, να τους επιτίθενται με δακρυγόνα των οποίων η χρήση αν και θεωρείται έγκλημα πολέμου σε καιρό πολέμου προφανώς δεν θεωρείται κατάπτυστη από το ελληνικό κράτος, κι όταν δεν αποδεικνύονται κι αυτά τα μέτρα επαρκή τότε ακολουθούν οι φονικοί ξυλοδαρμοί για λόγους παραδειγματισμού και ακόμα και τα περίστροφα των Βρώμικων Χάρρυ και των επιθεωρητών Κάλαχαν του αστυνομικού σώματος. Κανείς δεν έχει καμιά υποχρέωση να υπακούει σε καμιά εξουσία. Πόσο μάλλον δε όταν αυτή η εξουσία του συμπεριφέρεται σαν να ήταν σκουπίδι. Πόσο μάλλον όταν αυτή η εξουσία του καθιστά εμφανές κάθε μέρα ότι θα προτιμούσε να μην υπάρχει. Πόσο μάλλον όταν εξοντώνει φυσικά τα όλο και πολλαπλασιαζόμενα ‘προβληματικά’ παιδιά της. Το ελληνικό κράτος δεν μας προσέφερε ποτέ τίποτα. Ε, τώρα λοιπόν, μπορεί να πάει στο διάολο μαζί με όλους τους εγκάθετους εντολοδόχους του (σε εσωτερικό κι εξωτερικό). Όσο για τους σκατοκέφαλους που πιστεύουν πως χρειάζεσαι μιαν οποιαδήποτε ιδεολογία εν ονόματι της οποίας να εξεγερθείς, ε, αυτοί μπορούν πάντα να επισκεφτούν το Μουσείο της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Μόσχα…


Ζ. Δ. Αϊναλής

***

Ακολουθεί, για όσους διαβάζουν γαλλικά, το κείμενο της Πρωτοβουλίας επ' αφορμή των γεγονότων.

­Appel à la mobilisation suite à la mort d’un jeune de 15 ans en Grèce

Le samedi 06/12 vers 21 :00 au centre d’Athènes un policier tire trois fois et tue un élève de 15 ans. Malgré les allégations initiales du policier la vérité est maintenant claire. Tout commence par une querelle entre un groupe d’élèves et deux policiers, qui se trouvent dans une voiture de patrouille. Les policiers partent puis reviennent à pied et provoquent les jeunes avec des gestes et des insultes. Alors que trois des jeunes s’approchent, un des policiers sort son arme et tire trois fois. Le jeune élève est mortellement blessé. Les personnes présentes sur les lieux crient à l’aide tandis que les policiers indifférents, partent.

Dans les média français et internationaux plusieurs versions des faits ont été présentées. Cependant, deux jours après les faits, les médias continuent à présenter la version initiale de la police. Rien ne concourt à cette version : la voiture de patrouille a été retrouvée intacte ce qui contredit l’allégation des policiers d’avoir été attaqués par un groupe, alors qu’ils se trouvaient dans leur voiture. De plus, dans l’attente de l’examen médico-légal, le policier a avoué avoir tiré sur le jeune garçon. Enfin, les témoignages ainsi que des vidéos tirés au moment des faits prouvent bien qu’il a tiré de sang froid.

Alexandros Andreas Grigoropoulos était sorti ce samedi soir pour s’amuser avec des amis dans le quartier d’Exarcheia, situé au centre d’Athènes. Il s’agit d’un quartier qui historiquement a exprimé la résistance de la jeunesse et des mouvements sociaux. Mais c’est aussi dans ce quartier que se condense de la meilleure manière la violence de la police et de l’État, évidente non seulement dans les mouvements qui ont éclaté ces dernières années mais aussi dans la vie quotidienne.

Nous ne considérons pas que l’assassinat d’Alexandros constitue un incident isolé de violence et de démonstration de pouvoir de la police mais vient montrer clairement la réaction face à n’importe quelle forme de résistance. En effet, cette période est en Grèce une période d’exacerbation des mouvements sociaux. Les travailleurs luttent depuis plus d’un an, contre les réformes de la sécurité sociale et contre une série d’attaques à leurs droits et leurs salaires. Les étudiants et les élèves occupent leurs facultés et leurs écoles depuis trois ans et luttent contre la réforme du système éducatif et du processus de Bologne, contre le dédain de leurs diplômes et défendent leur droit au travail. Les immigrés malgré les humiliations et les violences subies au quotidien luttent pour le droit de vivre dans la dignité. Les prisonniers se trouvent quant à eux au deuxième mois de grève de la faim, revendiquant des conditions d’incarcération humaines. Parallèlement à l’essor des mouvements sociaux le gouvernement est fragilisé par des scandales successifs. Dans ce cadre là, l’assassinat d’Alexandros découle des choix politiques du gouvernement et d’un climat à l’encontre de celles et ceux qui résistent.

Cet acte n’est pas l’acte isolé d’un policier psychopathe mais fait partie d’une politique de répression exercée par la police dans le but d’encadrer les politiques de l’État qui sont contestés par une grande partie de la société. Malgré les efforts du gouvernement pour apaiser les esprits, plus de 10.000 personnes se trouvent dans la rue actuellement. Le sentiment d’injustice et d’indignation ressenti par l’assassinat d’un jeune garçon a été la goutte d’eau qui a fait déborder le vase face aux abus des forces de l’ordre agissant de manière répressive et très souvent dans l’impunité. Mais ce mouvement n’est pas une simple réaction isolée de jeunes mais au contraire, une réaction ferme d’une grande partie de la population qui va se poursuivre par une grève générale et des manifestations étudiantes le mercredi 10/12 dans toute la Grèce.

L’assassinat du jeune Alexandros et la violence policière et étatique ne concerne pas uniquement les Grecs. Cet assassinat aurait pu avoir lieu dans n’importe quel pays de l’Europe. Des cas de violences policières ont déjà eu lieu dans d’autres pays européens. Parallèlement les mouvements des travailleurs et de la jeunesse se fortifient en Grèce et dans tous les pays européens. Pour honorer la mémoire du jeune Alexandros nous devons continuer de lutter.


Initiative des Étudiants et des Travailleurs Grecs à Paris


12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αυτη ειναι η πραγματικοτητα που αναδυεται,η καταδολιευση του κοινωνικου συμβολαιου,το ελληνικο κρατος απετυχε, και μαζι μ αυτο και ενα πλεγμα θεσμων στο οποιο συγκειται,καιρο τωρα...αυτο που απομενει να δουμε ειναι αν και η κοινωνια εχει αποτυχει,,,η θα καταφερει ενας τραμπουκος της εξουσιας, ενα ακεφαλο εκτελεστικο οργανο να σηκωσει στις πλατες του την ενοχη μας,και απο δολοφονος μεταποιηθει σε εξιλαστηριο θυμα,που θα μας επιτρεπει να βαυκαλιζουμε τις κακοπληρωμενες συνειδησεις μας,να δικαιωνουμε το φασισμο μας,να αναπαραγουμε τη βρωμερη ηθικη μας,να στραγγαλιζουμε τα ονειρα των παιδιων μας,να συνδικαλιζομαστε ξεδιαντροπα(σφετεριζομενοι προνομια και αποκλειοντας τους αλλους ,ωσαν τους ηγεμονες μας) να περδικλωνουμε το διπλανο μας...
θα συνεχισουμε να πειθαρχουμε στο χωρο και στο χρονο,θα ξανακανουμε τα σωματα μας περισσοτερα ικανα να παραγουν και να καταναλωνουν και λιγοτερο να αντιστεκονται στην εξουσια και να αγκαλιαζουν θα αγκαλιασουμε τους μεταναστατες και ολες τις κοινωνικες μειονοτητες, μη βολευοντας τους δυναστες μας,θα αρχισουμε να βαζουμε ανθρωπους απεναντι απ τους καναπεδες μας αντι για τις τηλεορασεις μας,θα σταματησουμε ποτε να φτιαχνουμε τις περιουσιες μας για να φτιαξουμε τις σχεσεις μας,θα σταματησουμε να τρεχουμε για να σκεφτουμε,θα πιστευουμε λιγοτερο και θα κρινουμε περισσοτερο,θα δωσουμε εκεινο το χαστουκι στην επιστημη και στη φιλοσοφια,αυτους τους εντολοδοχους της εξουσιας που αιωνες τωρα απεργαζονται τον εξανδραποδισμο μας,δεσμευσαν τη σκεψη μας,εγκιβωτισαν τη λογικη μας,εξασφαλισαν τη συναινεση μας και νομιμοποιησαν την συγχρονη και μονη πολιτικη δραση...ποτε αραγε και πως θα σταματησουμε να νιωθουμε σαν υπηκοοι που ονειρευονται να γινουν ηγεμονες...

Le grand écrivain είπε...

το φάντασμα της ελευθερίας

έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια


Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταπίεσης είναι να σε πυροβολούν στο ψαχνό.

Όλες οι βγαλμένες από το οδόστρωμα πέτρες που έπεσαν στις ασπίδες των μπάτσων ή στις προθήκες των ναών του εμπορεύματος, όλα τα φλεγόμενα μπουκάλια που χάραξαν μια τροχιά στον νυχτερινό ουρανό, όλα τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους της πόλης, χωρίζοντας τις δικές μας περιοχές από τις δικές τους, όλοι οι κάδοι των καταναλωτικών σκουπιδιών που, χάρη στη φωτιά της εξέγερσης, από Μηδέν έγιναν Κάτι, όλες οι γροθιές που υψώθηκαν κάτω απ' το φεγγάρι, είναι τα όπλα που δίνουν σάρκα, αλλά και πραγματική δύναμη, όχι μόνο στην αντίσταση, αλλά και στην ελευθερία. Και είναι ακριβώς η αίσθηση της ελευθερίας που εκείνες τις στιγμές αποτελεί τελικά το μόνο στο οποίο αξίζει να στοιχηματίσουμε: η αίσθηση των λησμονημένων παιδικών πρωινών όπου όλα μπορούν να συμβούν γιατί είμαστε εμείς, ως δημιουργικά ανθρώπινα όντα, που έχουμε ξυπνήσει, όχι οι κατοπινές αποδοτικές ανθρωπομηχανές του υπηκόου, του εκπαιδευόμενου, του αλλοτριωμένου εργάτη, του ιδιοκτήτη, του οικογενειάρχη. Η αίσθηση ότι αντιμετωπίζεις τους εχθρούς της ελευθερίας – ότι πια δεν τους φοβάσαι.

Έχουν επομένως σοβαρούς λόγους να ανησυχούν όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, σαν μην τρέχει τίποτα, σαν να μην έτρεξε τίποτα ποτέ. Το φάντασμα της ελευθερίας πάντα έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια, με τη βίαιη διάθεση να σπάσει τις αλυσίδες, όλες τις αλυσίδες, που μετατρέπουν τη ζωή σε μιαν άθλια επαναληπτικότητα, χρήσιμη για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Από το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη, όμως, οι πόλεις αυτής της χώρας δεν λειτουργούν κανονικά: δεν έχει shopping therapy, ανοιχτούς δρόμους για να πάμε στη δουλειά μας, ειδήσεις για τις επόμενες πρωτοβουλίες ανάκαμψης της κυβέρνησης, ανέμελο zapping στις lifestyle εκπομπές, βραδινές τσάρκες με το αμάξι γύρω από το Σύνταγμα, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες δεν ανήκουν στους εμπόρους, στους τηλεσχολιαστές, στους υπουργούς και στους μπάτσους. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες ανήκουν στον Αλέξη!

Ως σουρρεαλιστές βρεθήκαμε απ' την αρχή στο δρόμο, μαζί με χιλιάδες άλλους εξεγερμένους και αλληλέγγυους ανθρώπους, γιατί ο σουρρεαλισμός γεννήθηκε με την ανάσα του δρόμου, και δεν σκοπεύει ποτέ να την εγκαταλείψει. Μετά τη μαζική αντίσταση στους κρατικούς δολοφόνους η ανάσα του δρόμου έχει γίνει ακόμα πιο ζεστή, ακόμα πιο φιλόξενη, ακόμα πιο δημιουργική. Δεν μας αναλογεί η αρμοδιότητα να προτείνουμε μια γραμμή στο κίνημα. Αναλαμβάνουμε, ωστόσο, την ευθύνη του κοινού αγώνα, γιατί είναι αγώνας για την ελευθερία. Χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με όλες τις πτυχές ενός τέτοιου μαζικού φαινομένου, χωρίς να είμαστε θιασώτες του τυφλού μίσους και της βίας για τη βία, δεχόμαστε ότι το φαινόμενο αυτό δικαίως υπάρχει.


Να μην αφήσουμε αυτήν την φλεγόμενη πνοή της ποίησης απλά να εκτονωθεί

ή να σβήσει.

Να την μετατρέψουμε σε μια συγκεκριμένη ουτοπία: για την αλλαγή του κόσμου και την αλλαγή της ζωής!

Καμιά ειρήνη με τους μπάτσους και τ' αφεντικά τους!

Όλοι στους δρόμους!

Όσοι δεν μπορούν να συναισθανθούν την οργή ας το βουλώσουν!



Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβριος 2008

Le grand écrivain είπε...

Επαμεινώνδας Κορκονέας, το όνομα του δολοφόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το οποία τα ελληνικά, σε πλήρη αντίθεση με τα διεθνή, μέσα ενημέρωσης επιμελώς αποκρύπτουν. Το όνομα του συνεργού του παραμένει άγνωστο...

melen είπε...

..Στο internet έχει κυκλοφορήσει φωτογραφία του, δες εδώ:http://theoulini.blogspot.com/2008/12/15.html, είναι κάτω-κάτω στο ποστ.
Καλημέρα,
νεότερα από το Παρίσι?

melen είπε...

δες και εδώ: http://jungle-report.blogspot.com/2008/12/blog-post_4717.html,
για την ημερομηνία λήξης των χημικών που πετάν στις διαδηλώσεις..

Ανώνυμος είπε...

εχετε απομακρυνθει απο την ουσια, σαν να χανετε το μετρο,απο τη στηλιτευση εχετε μεταπεσει σενα σαδισμο που τρομαζει και παραπεμπει σε συμπεριφορες που θελουμε να εξοβελισουμε,τι θα αρχισουμε να φιλοτεχνουμε και σταυρους τωρα ,σχεδον το απολαμβανατε μνησικακα,δε σας ταιριαζει,
τι θα αρχισουμε να νομιμοποιουμε την ανθρωποφαγια τωρα
μη βιαζεστε να αποκαταστησετε την ισορροπια,η καθαρση και η νεμεση δεν θα ρθει με τη λαιμητομο αυτες ειναι πρακτικες που ως καλλιτεχνης δεν θα πρεπε να οικειοποιησθε

Le grand écrivain είπε...

Δεν καταλαβαίνω που αναφέρεστε ανώνυμε. Κανένας δεν νομιμοποίησε τη λαιμητόμο. Τη λαιμητόμο την νομιμοποιούν μόνοι όσοι επείγονται να γίνουν εξουσία.

Le grand écrivain είπε...

«…Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…)
Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».


Μάνος Χατζιδάκις, Άρθρο στο περιοδικό “Το Τέταρτο”, Μάιος 1986…

Le grand écrivain είπε...

Γιάννης Λειβαδάς*:

Ανοιχτή επιστολή «Ένα Πρώτο Βήμα»


Για όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες. Η βία είναι ακραία και από όλες τις πλευρές παρούσα. Άπαντες, «κοινωνία», «θεσμοί», «κράτος», «κόμματα», «εξτρεμιστές» γεύονται αυτό που τους αξίζει.

Μη στηρίζετε κανέναν απ' αυτούς. Δημιουργήστε μόνο έναν τύπο κοινωνικής οργάνωσης: την Ηθική Οργάνωση. Η κοινωνία υποφέρει γιατί έχει διδαχθεί να υποφέρει. Αυτό για να πάψει χρειάζεται να αλλάξει συνολική στάση: παιδεία.

Αν θέλετε να πάψει να υπάρχει εξουσία και κράτος, με την μορφή που γνωρίζουμε, πάψτε να ζητάτε διαρκώς απ' αυτό, πάψτε να είστε μανιακοί καταναλωτές, πάψτε να είστε οι αμνοί προς το σφαγείο κάθε τέσσερα χρόνια, πάψτε να οργίζεστε, πάψτε τη βία, πάψτε την ιδέα της καριέρας, του «να πιάσω την καλή», του να γίνω «κάποιος», πάψτε τον πλούτο, πάψτε το «φταίνε οι άλλοι» και αποκτήστε ΕΥΘΥΝΗ.

Αν θέλετε πραγματικά να απαξιώσετε την εξουσία, αφήστε την στην άκρη, ελαχιστοποιήστε τους πλοχμούς και τις λειτουργίες του συστήματος, δηλώστε μη-συμμετοχή ή έστω την ελάχιστη συμμετοχή, εκείνη που μπορεί να σας κρατήσει σε ένα ανθρώπινο πρόγραμμα ζωής δίχως υπέρογκες απαιτήσεις. Γίνετε επιτέλους άνθρωποι, οργανώστε τη ζωή σας σύμφωνα με τις πρωτογενείς ορέξεις και τα ταλέντα σας, απαιτήστε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και όχι περισσότερο μεροκάματο. Πάρτε τα παιδιά σας από τα σχολεία. Βγάλτε τα χρήματά σας από τις τράπεζες και ξοδέψτε τα. Δημιουργήστε Ενότητα.




*(ο Γιάννης Λειβαδάς είναι ποιητής)

Ανώνυμος είπε...

Αναφερομουνα στις διευθυνσεις που υπαρχουν στα σχολια και στο ονομα ,σαν κινησεις σας ειπα κατι μου θυμιζει ολο αυτο...

Le grand écrivain είπε...

Τώρα μόνο κατάλαβα και υπό αυτήν την οπτική έχετε βεβαίως απόλυτο δίκιο, και συνεπώς ζητώ συγγνώμη. Εντούτοις η μόνη προαίρεση που με ώθησε να γράψω το εν λόγω σχόλιο ήταν το γεγονός ότι το όνομα του ειδικού φρουρού, το οποίο προσωπικά δεν πέτυχα πουθενά όλες αυτές τις μέρες στα ελληνικά μέσα, μου έγινε γνωστό μόνο μέσα από άρθρα της Liberation και της Le Monde, το γεγονός μου έκανε εντύπωση και το σχολίασα. Αυτό είναι όλο.

Le grand écrivain είπε...

"Σοκ έχει προκαλέσει στην αυστραλιανή κοινή γνώμη ο θανάσιμος πυροβολισμός ενός 15χρονου από τρεις αστυνομικούς. Αμέσως, πολλοί έσπευσαν να συγκρίνουν το συμβάν με τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια.

Το επεισόδιο έγινε το βράδυ της Πέμπτης στο πάρκο All Nations, πίσω από την κεντρική αγορά του Νόρθκοτ.

Σύμφωνα με την αστυνομία, ο νεαρός (του οποίου η ταυτότητα δεν έχει δημοσιοποιηθεί ακόμα) φέρεται να έκλεψε δυο μαχαίρια από το κατάστημα Kmart και να απείλησε μέλη του προσωπικού.

Νωρίτερα φέρεται να είχε αποπειραθεί να πάρει μαχαίρια από την κουζίνα του σπιτιού του αλλά η οικογένειά του τον αποθάρρυνε.

Δεν είναι γνωστό τι ακριβώς προκάλεσε την οργή του αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις, σύμφωνα με την αστυνομία, ότι δεν είχε σώας τας φρένας ή ότι είχε πάρει ναρκωτικά.

Ενημερώθηκε η αστυνομία από πολίτες πως ένας νεαρός οπλισμένος με μαχαίρια βρίσκεται σε έξαλλη κατάσταση και ένα περιπολικό με αστυνομικούς έφτασε Northcote Plaza Shopping Centre οι οποίοι, όπως λένε, προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν αλλά μάταια.

Ο 15χρονος έτρεξε προς το διπλανό πάρκο και απειλούσε ότι θα σκοτώσει τους αστυνομικούς με τα μαχαίρια που κρατούσε.

Οι αστυνομικοί, ανάμεσά τους δυο γυναίκες, φέρονται να έριξαν μια προειδοποιητική βολή και στη συνέχεια «φοβούμενοι ότι απειλείται η ζωή τους» από απόσταση περίπου 14 μέτρων πυροβόλησαν και σκότωσαν το παιδί.

Ήδη ξεκίνησε ιατροδικαστική έρευνα για να εξακριβωθούν οι πραγματικές συνθήκες του θανάτου του 15χρονου.

Ο αξιωματούχος της αστυνομίας της Βικτόριας, Τιμ Καρτράιτ, έκανε λόγο για «απίστευτη τραγωδία» αλλά υπερασπίστηκε τις ενέργειες των αστυνομικών.

«Κανείς δεν χαίρεται να πυροβολεί έναν πολίτη. Δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αμυνθούν αφού οι προσπάθειες να τον ακινητοποιήσουν με σπρέϊ πιπεριάς απέτυχαν» είπε και συνέχισε: «Ένας αστυνομικός πραγματικά κινδύνευε και πυροβόλησε για να αμυνθεί και οι άλλοι έριξαν για να τον βοηθήσουν. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Εξάλλου θα αποφανθεί και ο ιατροδικαστής αν ενήργησαν σωστά».

Ο διακεκριμένος νομικός Τζούλιαν Μπερνσάιντ, πρώην πρόεδρος της οργάνωσης δικαιωμάτων του πολίτη Liberty Victoria επέκρινε τους χειρισμούς της αστυνομίας.

«Από τη μια έχουμε έναν νέο με μαχαίρια που απειλεί και από την άλλη τρεις αστυνομικούς με πιστόλια που τον γαζώνουν. Νομίζω πως ήταν μια άνιση μάχη και η αντίδραση της αστυνομίας υπερβολική» είπε και πρόσθεσε: «Στη χειρότερη περίπτωση ένας αστυνομικός θα μπορούσε να τραυματίσει το 15χρονο στο πόδι ή στο χέρι. Τρεις αστυνομικοί να ανοίξουν πυρ σε έναν 15χρονο είναι υπερβολικό» είπε.

Ορισμένοι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το παιδί ήταν σε έξαλλη κατάσταση και έδειχνε σαν να ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών. Αυστραλοί κληρικοί, νομικοί, ακαδημαϊκοί και φιλανθρωπικές οργανώσεις απαιτούν να διεξαχθεί ανεξάρτητη έρευνα."

Τα Νέα