Έξω βρέχει. Μέρες τώρα. Θέλω να χτυπήσω κείνο τον τύπο που στέκεται μόνος του στο δωμάτιο μου και κλαίει. Σηκώνομαι. Σπάω έναν έναν τους καθρέφτες μου στο δωμάτιο. Οι γροθιές μου ματώνουν. Γλείφω το αίμα λύκος ουρλιάζω. Γκρεμίζω τα συρτάρια μου αναποδογυρίζω τα ρούχα μου. Κλωτσώ τη ντουλάπα. Πετάω τα σκεύη μου. Σπάω τα πιάτα μου ουρλιάζω. Ξεσκίζω τα σεντόνια. Ξεσκίζω το στρώμα. Το σηκώνω και το πετάω. Περνάνε οι μέρες. Ουρλιάζω. Σκαρφαλώνω γυμνός στο παράθυρο. Διπλώνω τα γόνατα. Ανοίγω τα χέρια. Στις στέγες μεγάλο πουλί. Κοιτάζω έναν κόσμο κεραίες τον κόσμο μου. Προσπαθώ να γυρίσω το βλέμμα μου να κλείσω τη μεγάλη οθόνη της πόλης. Έχει στο ηλιοβασίλεμα κόκκινο κολλήσει το ίδιο κανάλι. Εξανεμίζεται νιώθω τη ζωή μου να χάνεται. Θέλω να βουτήξω. Μόνος στο μεγάλο κενό να ανοίξω αρπακτικό τις αρχέγονες μου φτερούγες του δαίμονα ν’ ανοίγουν ολόμαυρες στη σελήνη οι ήχοι του δάσους που στέκεται η ανάσα μου οι ψίθυροι ο τρόμος και η σιωπή ξεχύνονται οι φόβοι μες τη σκιά διπλώνω τα χέρια μου βουτιά στο κενό. Να χυθώ στους δρόμους φόβος να γίνω να πίνω το αίμα τους να ορμώ από ψηλά να ξεσκίζω τις σάρκες τους να ορμώ από ψηλά να ξεσκίζω τις σάρκες μου να μην έχω να φάω παρά μόνο τον εαυτό μου να βγω να χτυπάω τον εαυτό μου να παίρνω τους δρόμους να σπάζω στο ξύλο κρετίνους περαστικούς να σφάζω όποιον θα βγαίνει μπροστά μου στο σκοτάδι να τους μαχαιρώνω στις γωνίες να ουρλιάζουν οι μάρτυρες να μην με βλέπουν αόρατο ανεβοκατεβαίνοντας ένα στιλέτο να επανορθώνει τα κρίματα τους πληγή μου δικαιοσύνη μου. Να γίνω ο άνεμος να φυσάω ανάμεσα απ’ τις σκέπες τους να σπάω στα παράθυρα τους τα τζάμια τους στο παράθυρο τους να τους αγκαλιάζω στην αόρατη αγκαλιά μου και να τους πνίγω που κλαίγοντας. Να γίνω η καταιγίδα τυφώνας να γίνω η θάλασσα να γκρεμίσω τα κτίρια τους τα λιμάνια την πίκρα τους να γίνω οργή να γκρεμίσω τα έργα τους να τους γυρίσω στην αιμάτινη μήτρα τους αγκαλιά να τους σπείρω στη μήτρα μου. Να σπάσω όλα τα τζάμια να σπάσω τα έργα τους να σπάσω το γυαλί τους να σπάσω τ’ ατσάλια τους να με δουν να τους δω να μιλήσω τη γλώσσα τους τη μοναξιά μου να κάνουν τον έρωτα τη μοναξιά τους να κάνω την ευτυχία τους να με δούνε ν’ ακούσουνε τη φωνή μου να μου μιλήσουν. Να κλάψω στο στήθος τους. Να γίνουν η ευτυχία μου.
Να γίνω η κρίση τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου