Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Fr. Nietzsche, Για το νέο Είδωλο


Κάπου υπάρχουν ακόμη λαοί και κοπάδια, μα όχι στα μέρη μας, αδελφοί μου: εδώ υπάρχουν κράτη.
Κράτος; Τι είναι αυτό; Ελάτε δα! Ανοίξετε τ’ αυτιά σας, λοιπόν, γιατί τώρα θα σας πω το λόγο μου για το θάνατο των λαών.
Κράτος λέγεται το πιο παγερό απ’ όλα τα παγερά τέρατα. Κι επίσης παγερά ψεύδεται. Και τα ψέματα αυτά έρπουν στο στόμα του: « Εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός».
Αυτό είναι ψέμα! Δημιουργοί ήσαν αυτοί που δημιούργησαν τους λαούς και κρέμασαν από πάνω τους μια πίστη και μιαν αγάπη: έτσι υπηρέτησαν τη ζωή.
Καταστροφείς είναι αυτοί που στήνουν παγίδες για πολλούς και τις ονομάζουνε κράτος: κρεμούν από πάνω τους μια ρομφαία κι εκατό επιθυμίες.
Όπου υπάρχει ακόμα λαός, εκεί δεν νοείται το κράτος, παρά μισείται σαν κακό μάτι και σαν παράβαση των εθίμων και των νόμων.
Σας δίνω τούτο το σημάδι: κάθε λαός μιλά τη γλώσσα του καλού και του κακού του: ο γείτονας του δεν την καταλαβαίνει. Έπλασε τη γλώσσα του για τον εαυτό του κατά τα έθιμα του και τους νόμους του.
Μα το κράτος ψεύδεται σ’ όλες τις γλώσσες του καλού και του κακού. Κι ότι κι αν πει λέει ψέματα – κι ό,τι κι αν έχει κι αυτό το ‘χει κλεμμένο.
Όλα του είναι κίβδηλα. Με κλεμμένα δόντια μασά. Ψεύτικα είναι και τα σπλάχνα του ακόμα.
Γλωσσική σύγχυση του καλού και του κακού: αυτό το σημάδι σας δίνω σαν σημάδι του κράτους. Αληθινά, τη θέληση για θάνατο σημαίνει αυτό το σημάδι! Αληθινά, τους κήρυκες του θανάτου καλεί.
Γεννιούνται πάρα πολλοί: το κράτος εφευρέθηκε για τους περιττούς!
Μα δείτε, αλήθεια, πως τους τραβά τους περιττούς! Πως τους τυλίγει και τους μασά και πάλι τους μασά!
« Πάνω στη γη δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από μένα: εγώ είμαι το δάχτυλο που βάζει τάξη του Θεού» - έτσι μουγκρίζει το τέρας. Και δεν πέφτουνε στα γόνατα μόνο οι μακραύτηδες κι οι κοντόφθαλμοι.
Αχ, και σε σας ακόμη, μεγάλες ψυχές, μουρμουρίζει τα σκοτεινά ψέματα του! Αχ, τις μαντεύει τις πλούσιες καρδιές που πρόθυμα ασωτεύονται!
Ναι, ακόμη και σας μαντεύει, ω νικητές του παλιού Θεού! Κουραστήκατε στον αγώνα, και τώρα η κούραση σας υπηρετεί το νέο είδωλο!
Ήρωες και σεβαστά πρόσωπα θα ‘θελε να παρατάξει γύρω του το νέο είδωλο! Μ’ ευχαρίστηση λιάζεται στο ηλιόφως της καλής συνείδησης, - το παγερό τέρας!
Όλα θέλει να σας τα δώσει, αν εσείς το λατρέψετε, το νέο είδωλο: έτσι αγοράζει τη λάμψη της αρετής σας και το βλέμμα του περήφανου ματιού σας.
Με σας θέλει να δολώσει τους περιττούς! Ναι, ένα τέχνασμα της κόλασης εφευρέθηκε εδώ, ένα άλογο του θανάτου που χλιμιντρίζει μέσα στη στολή των θεϊκών τιμών!
Ναι, ένας θάνατος για πολλούς εφευρέθηκε εδώ, που καμαρώνει σαν ζωή: αλήθεια, μια δουλεία κατά την καρδιά όλων των κηρύκων του θανάτου!
Κράτος ονομάζω αυτό, όπου όλοι πίνουνε δηλητήριο, καλοί και κακοί: Κράτος, όπου όλοι χάνουνε τον εαυτό τους καλοί και κακοί: Κράτος, όπου η αργή αυτοκτονία όλων ονομάζεται «Ζωή».
Μα δείτε, αλήθεια, αυτούς τους περιττούς! Κλέβουνε τα έργα των εφευρετών και τους θησαυρούς των σοφών: μόρφωση την ονομάζουνε την κλεψιά τους – κι όλα καταντούνε σε αυτούς αρρώστια και δυστυχία!
Μα δείτε, αλήθεια, αυτούς τους περιττούς! Πάντα είναι άρρωστοι, χύνουνε τη χολή τους κι αυτό τ’ ονομάζουν εφημερίδα. Ο ένας τρώει τον άλλο και δεν μπορούν καν να χωνέψουν.
Μα δείτε, αλήθεια, αυτούς τους περιττούς! Αποχτούν πλούτη κι όλο γίνονται φτωχότεροι. Θέλουν δύναμη και πρώτα-πρώτα το μοχλό της δύναμης, πολύ χρήμα, - αυτοί οι ανίκανοι.
Δείτε τους πως σκαρφαλώνουν οι ευκίνητοι πίθηκοι! Σκαρφαλώνουν ο ένας στον άλλο κι έτσι σπρώχνονται στη λάσπη και στο βυθό.
Όλοι τους θέλουνε θρόνο: αυτό είναι η τρέλα τους, - σαν να καθότανε η ευτυχία στο θρόνο! Η λάσπη κάθεται συχνά στον θρόνο – και συχνά επίσης κι ο θρόνος κάθεται πάνω στη λάσπη.
Τρελοί μου φαίνονται όλοι κι αναρριχητικοί πίθηκοι και ακόλαστοι. Ναυτία μου φέρνει το είδωλο σας, το παγερό τέρας: ναυτία μου φέρνουν όλοι μαζί αυτοί οι ειδωλολάτρες.
Αδελφοί μου, θέλετε, λοιπόν, να πάθετε ασφυξία από την αναθυμίαση των μουσουδιών και των ορέξεων τους; Μα καλύτερα, αλήθεια, να σπάσετε τα παράθυρα και να πηδήσετε στον καθαρό αέρα.
Μα παραμερίσετε από την άσκημη μυρουδιά! Μακρυά από την ειδωλολατρεία των περιττών!
Μα παραμερίσετε από την άσκημη μυρουδιά! Μακρυά από τον αχό των ανθρωποθυσιών αυτών!
Η γη είναι ελεύθερη, ακόμη και τώρα, για τις μεγάλες ψυχές. Κενές είναι ακόμη πολλές θέσεις για μοναχικούς και φιλέρημα ζευγάρια, όπου πνέει το άρωμα γαλήνιων θαλασσών.
Ελεύθερη είναι ακόμη, για τις μεγάλες ψυχές μια ελεύθερη ζωή. Αλήθεια, όποιος λίγα κατέχει από λίγα κατέχεται: ευλογημένη να ‘ναι η μικρή φτώχεια!
Εκεί που τελειώνει το κράτος αρχίζει μόνο ο άνθρωπος, που δεν είναι περιττός: εκεί αρχίζει το τραγούδι του απαραίτητου, η μοναδική κι αναντικατάστατη μελωδία.
Εκεί που τελειώνει το κράτος, - μα δείτε, αλήθεια, αδελφοί μου! Δεν βλέπετε το ουράνιο τόξο και το γιοφύρι του υπερανθρώπου;
Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα.

Also sprach Zarathustra, μετάφραση Άρης Δικταίος

Δεν υπάρχουν σχόλια: