Μονόλογος

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους παρατημένους,

αλκοολικούς κι εν γένει αποτυχημένους.

Τώρα τις νύχτες δεν κλείνω μάτι για σένα καριόλα. Ένας ύπνος τώρα τα χαράματα μονάχα με παίρνει ανήσυχος. Ιδρωμένα σεντόνια εφιάλτες φαντασιώσεις. Ξυπνώ με τις εικόνες σου στο μυαλό μου. Κι αισθάνομαι τόσο λίγος, τόσο μικρός. Προδομένος ξανά, περισυλλέγοντας ήττες. Εσύ μπορεί και να τα ‘χεις καλά με τον εαυτό σου. Τουλάχιστον θα μου πεις ξέρεις εγώ στο ‘χα πει απ’ την αρχή. Δεν μπορώ να είμαι μαζί σου, δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Σε αγαπώ πολύ αλλά ξέρεις καλά πως για να ερωτευτείς κάποιον, να τον αφήσεις να μοιραστεί τη ζωή σου πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο. Αυτό που με τράβηξε πάνω σου ήταν η ιδιοφυΐα σου. Με κολάκευε που ήσουν ερωτευμένος μαζί μου. Αυτό ήτανε όλο. Κι εντάξει το καταλαβαίνω. Ποτέ στη ζωή μου δεν μ’ ερωτεύτηκε ούτε μια απ’ τις γυναίκες που ερωτεύθηκα με πάθος παράφορο βαθιά. Ούτε εγώ θα ερωτευόμουν ένα άνθρωπο σαν κι εμένα. Είμαι προφανώς ο μόνος άνθρωπος σε τούτη τη πόλη χωρίς αυτό το κάτι άλλο. Τι να ζηλέψεις σε μένα; Την επιβλητική μου κορμοστασιά, το μαρμάρινο πρόσωπο μου, στο βλέμμα μου τη μαρμαρυγή; Κι όταν με φώναζες χαϊδευτικά μικρή μου ιδιοφυΐα στα μπαρ κοιτούσες το σερβιτόρο απέναντι. Την ιδιοφυΐα όμως γρήγορα τη βαριούνται και με την πρώτη ευκαιρία ζήτησες προφανώς κάποιον άντρα κομμένο στα μέτρα σου κανονικό. Ανάστημα, ψηλό, κορμί αθλητικό, προφίλ αρχαιοελληνικό. Μπορούσες εντούτοις να το παίξεις αλλιώς. Κι εντάξει εγώ ήμουν ερωτευμένος μαζί σου τυφλός. Έτρεχα πίσω σου σα το σκυλί πέντε μήνες. Εσύ γιατί με κρατούσες κοντά σου; Γιατί μου ‘δινες τον έρωτα σου σε δόσεις κάθε βράδυ αναθερμαίνοντας σβήνοντας το πρωί τις ελπίδες μου όλες. Το χείλη σου γιατί με άφησες να γνωρίσω, να λατρέψω τα στήθη σου, κάθε καμπύλη σου, το κορμί σου; Γιατί ζούσες μαζί μου περιβάλλοντας με στοργή τη μιζέρια μου στήνοντας γύρω μου μια χώρα ονείρου; Ίσως και να ‘χες πάρει ποιος ξέρει απόφαση να κάνεις κανένα ψυχικό. Τώρα πια μετά απ’ όλα αυτά πώς να σε αντικρίσω; Εγώ που τόσο σ’ αγάπησα; Με τι δύναμη να βρεθώ δίπλα σου έστω και λίγα λεπτά, πώς να σε δω; Σκέφτομαι τα χέρια σου να ξεκουμπώνουν ανυπόμονα τα κουμπιά του παντελονιού του. Τα δάχτυλα σου να τρέχουνε στο κορμί του, να κατεβάζουν το σλιπ του. Τα χείλη σου στο καυλί του, σκυμμένη μπροστά του. Άραγε τον κοιτάζεις όπως κοιτούσες κι εμένα; Εν τω μεταξύ, εγώ να πνίγω τις μέρες στο αλκοόλ, κολλημένος τις νύχτες στην τηλεόραση, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πόσο μαλάκας είμαι. Καλή διασκέδαση, κούκλα. Και στο διάολο.

Le grand écrivain,

Athènes, Août 2007