Απ’ αφορμή το χιονόνερο
Στον Δ. Β.
Ήτανε άνθρωπος δειλός
συνεσταλμένος
στις συναναστροφές
σίγουρα με παίρνουν για ηλίθιο
μα εντός των ορίων των ημισφαιρίων του εγκεφάλου του
γινόταν
ο ηγήτωρ
ο λαμπρός ο χαρισματικός
ο άφθαστος ρήτωρ ο μεγαλήτωρ
ο κρατερός εραστής υπερουσίων υπάρξεων
υπεραγαπώντων και υπερθαυμαζόντων αυτόν
υπερετοίμων όπως θυσιάσωσι την ασήμαντον ύπαρξιν των υπέρ αυτού
μα τι λέω
γιατί γινόταν
ήταν
ο έξοχος ο συνομιλητής ο ηδύς
ο περιζήτητος σ’ όλες τις συνευρέσεις
ο περιλάλητος ο πολυπόθητος ο αξιάγαστος
ο μεγαλοπρεπής
-Τι όμορφα που μιλάει, καλέ!
-Σωστή απόλαυση να τον ακούς!
-Σπάνιος νέος, λαμπρός!
-Μα που τα ξέρει όλ’ αυτά!
-Και τέτοια ωριμότητα για την ηλικία του!
και χαιρόταν και χαιρόταν
και βαριόταν
έχοντας εντός του στοιβαγμένες τόσο πολλές συνομιλίες
έχοντας λησμονήσει πόσο είν’ ωραίο να μιλάς
Le grand écrivain,
Athènes, Août 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου