There was a falconer and hunter, named Sonjo, who lived in the district called Tamura-no-Go, of the
That night he dreamed a dreary dream. It seemed to him that a beautiful woman came into his room, and stood by his pillow, and began to weep. So bitterly did she weep that Sonjo felt as if his heart were being torn out while he listened. And the woman cried to him: "Why,--oh! why did you kill him?--of what wrong was he guilty?... At Akanuma we were so happy together,--and you killed him!... What harm did he ever do you? Do you even know what you have done?--oh! do you know what a cruel, what a wicked thing you have done?... Me too you have killed,--for I will not live without my husband!... Only to tell you this I came."... Then again she wept aloud,--so bitterly that the voice of her crying pierced into the marrow of the listener's bones;--and she sobbed out the words of this poem:--Hi kurureba Sasoeshi mono wo--Akanuma no Makomo no
When Sonjo awoke in the morning, this dream remained so vivid in his mind that he was greatly troubled. He remembered the words:--"But to-morrow, when you go to Akanuma, you will see,--you will see." And he resolved to go there at once, that he might learn whether his dream was anything more than a dream.
So he went to Akanuma; and there, when he came to the river-bank, he saw the female oshidori swimming alone. In the same moment the bird perceived Sonjo; but, instead of trying to escape, she swam straight towards him, looking at him the while in a strange fixed way. Then, with her beak, she suddenly tore open her own body, and died before the hunter's eyes...
Sonjo shaved his head, and became a priest.
6 σχόλια:
Μιας κι αναφέρθηκε προσφάτως ο Λευκάδιος Χερν σ'αυτό το blog, είπα να συμβάλλω κάπως κι εγώ στην διάδοση του. Διαβάστε το υπέροχο Oshidori. Αρχικά σκεφτόμουν να το μεταφράσω (δυσκολευόμουν ν' αντισταθώ σ' αυτό το γερακάρη...)αλλα μετά βαρέθηκα... Να προσθέσω πως την εν λόγω συλλογή τη γύρισε ταινία ο μεγάλος Masaki Kobayashi. Satourne ξαναδιάβαζα αυτές τις μέρες τους Υπνοβάτες του Hermann Broch. Τι υπέροχη τέχνη ανυπέρβλητη! Απ' αυτή τουλάχιστον την άποψη θα ήθελα να ζω στα roaring twenties...
Κύριε εκ παρισίων, ωραίος ο λευκάδιος . καπως folklore ; Μάλλον η αφομοίωση του απο την τοπική κουλτούρα ήταν πλήρης. (αν και δεν ξέρω τίποτα περισσότερο από αυτό που είδα τώρα)
Για τον μπρόχ , τι να πω; Είναι και κάτι κοινοί μας φίλοι που μιλάνε για τους μηχανικούς σαν να φέρουν αυτοί την πρόοδο της ανθρωπότητας. Περίεργες εποχές εκείνες. Αν και προτρέχετε, οι υπνοβάτες νομίζω ( με την φτωχες αντιληπτικές μου ικανότητες, καθώς έναν διδάκτωρ δεν μπορώ να τον αμφισβητήσω, αυθεντίας ένεκα) ουσιαστικά αναφέρεται ο μπρόχ στο τέλος μίας προγενέστερης περιόδου. το χουγκενάου είναι το τελευταίο κύριε και όχι το πρώτο. Ο μπρόχ το βλέπει σαν το κλείσιμο μίας ιστορικής περιόδου. Εσείς πάλι το βλέπετε μάλλον σαν την αρχή των roaring 20s όπως το λέτε.
Θα συμπληρώσω πως τελικά λέω να ετοιμάσω αυτό το κειμενάκι για το cyberpunk\, αν προκύψει κάτι ενδιαφέρον στην συνέχιση της ερευνάς μου. Εντός 10 ημερών μπορεί να το έχω φτιάξει....
Αγαπητέ μου Satourne εγώ συμφωνώ απολύτως μαζί σας για τον Broch. Στα roaring twenties αναφέρθηκα απλά και μόνο για να επισημάνω τον διάχυτο αναβρασμό εκείνον που επέτρεψε την περισυλλογή, τον αναστοχασμό, την έκφραση και την δημιουργία μιας τέτοιας ανυπέρβλητης σχεδόν τέχνης... Θυμηθείτε... Proust, Joyce, Eliot, Musil, Kafka, Mann, Pound... προφανώς και δεν είναι τυχαίο... Προφανώς είναι ένα τέλος και όχι μία αρχή... Περιμένω με ανυπομονησία το κείμενο σας για το cyberpunk (παρεμπιπτόντως πριν λίγο καιρό τελείωσα και το count zero)... Μόλις το ολοκληρώστε το σας παρακαλώ αναρτήστε το...
PS: παρακαλώ σταματήστε να αναφέρεστε στις παράπλευρες διαδακτορικές απασχολήσεις μου διότι μου βγάζετε κακό όνομα...
PS2: Τον Λευκάδιο αξίζει να τον ψάξετε περαιτέρω... (και επίσης την ταινία του Kobayashi...)
Και ξέχασα και τον Döblin κι έλεγα ποιον ξέχασα, ποιον ξέχασα...
Ακριβώς όπως το λέτε ,κύριε. Αν μπορούμε κάθε εποχή να την βλέπουμε σαν τον θάνατο μίας παλαιότερης και την γέννηση μίας άλλης, μάλλον στον μπρόχ βλέπουμε μόνο τον θάνατο. Επίσης πολύ σωστά μιλήσατε για τον τόμας μάν. Εκεί είναι ακόμα πιο εμφανής αυτός ο θάνατος και το ίδιο τραγικός με τον μπρόχ, δεν θα αναφερθώ στους υπόλοιπους απλά μου ήρθε στην μνήμη το τέλος ειδικά του "μαγικού βουνού". ( στον τρόπο που φεύγει ο χανς καστορπ απο το σανατόριο αφού πρώτα έχει αποδομηθεί όλος ο κόσμος μέχρι το 1920 , και την καρικατούρα του σετεμπρίνι)
Ξέρετε μετά απο αυτή την αποδόμηση της κοινωνίας , αυτό το collapse , την κατάρευση των αξιών , όπως λένε, αν πάρουμε σε αυτό τα ταξικά στοιχεία και τα διογκώσουμαι , και συγχρόνως προσθέσουμε και την τεχνολογική ανάπτυξη, η οποία ξέρουμε πλέον πως δεν θα είναι αυτή ο εγγυητής του σωστού δρόμου, αλλά απλώς ένα εργαλείο (στα χέρια του ισχυρού ισως; ), και προσθέσουμε και και μερικά στοιχεία ακόμα καταλήγουμε στο cyberpunk φυσικά. ( βέβαια ίσως απλώς λέω μία μπούρδα για να συνδέσω την γενιά αυτών των δημιουργών που αναφέρατε με το cyberpunk φυσικά , αλλά μην ξεχνάμε τους προάγγελους του cyberpunk , ξέρετε, τους πολύ πρώιμους όπως το metropolis του fritz Lang που γενιέται εκείνη την εποχή)
Καλά, αν το πιάσω το cyberpunk απο το 1800 θα με κλείσουν φυλακή πιστεύω ή στο δαφνί...
Παρεπιπτόντως:
1) ανάρτηση στο dimitris_saga. ( στο τέλος των συνδέσμων) Να πάρετε θέση παρακαλώ...
2) παρατηρήσατε πως είμαι πιστός στην εκκλησία της αόρατης ροζ μονοκερω φαντάζομαι. Μήπως θέλετε λίγο προσυλιτισμό;
Επικίνδυνες ακροβασίες αυτές αγαπητέ Satourne... διατηρώ τις επιφυλάξεις μου... όσο για την εκκλησία της ροζ μονόκερω το είχα από καιρού υποθέσει πως με κάποιον τρόπο σχετίζοταν με την κόκκινη σας κάλτσα... παρακολουθώ ανελλειπως τις εξελίξεις...
Δημοσίευση σχολίου