Συνοχή

Κίτρινοι άνεμοι που ιππεύοντας το σαρκίο μου αναχωρώντας προς το ένα εσώτερο που άπληστα κατανάλωσα απορροφώντας το φως που κάθε τόσο αμήχανο παραβιάζοντας τα παράθυρα που εκτεινόταν ο χώρος που είχες και που δεν ήταν μέσα στο πιο μόνο θολό κατασκεύασμα μιας γυάλινης ύπαρξης που συσσωρευόταν τα χρόνια ανίκανα κοιτώντας το θόλο που χάνοταν έμμεσα στο τόσο που έβλεπες πότε πότε γλιστρούσε χλωμή η Μαριάνθη σα φάντασμα κι οι κουρτίνες ν’ ανατριχιάζουν ανάλαφρα με την εμφανή κύηση φουσκωμένα τα στήθια της γάλα βαριά κι η ίδια πάντα τόσο ερωτική παρ’ όλα αυτά ζήλευες τη ζωή που κινούσε τα μέλη της μέσα στα σπλάχνα της πάντοτ’ αθόρυβα μη προμηνύοντας το ένα που ήτανε να ‘ρθει γιατί για σένα όσο και να προσπαθούσες ήτανε η Μαριάνθη εκεί γυμνωμένη κάτω από μια πυρετική ανεμόσκαλα όπως σε άφησε στο λυκόφως της άνοιξης να την εξαπολύσεις γυμνή και αλώβητη μέσα στο πλημμυρισμένο φως που διαχεότανε άμωμο υγρό βαρομετρικό διεσταλμένα τα μάτια η κόρη στην ηδονή που για τόσο λίγο τρεμόπαιξ’ ανύποπτα μέσα στο φώσφορο που ανατίναζε τη κίτρινη γυάλα που σ’ έσωσε τοποθετώντας τα κόκαλα σε χρόνο ανύποπτο στο τόσο γνώριμο εκείνο κενό του αέρος που δημιουργούσε το θερμοκήπιο που ακτινοβολούσε μέσα απ’ τη θάλασσα κάτω από τα πόδια σου μαύρα τόσα σταφύλια το θέρος στο ύπαιθρο τα μάτια μου μαύρα που το οινόπνευμα κι οι αναθυμιάσεις θυμάμαι ενίοτε το χοντρό ακροβάτη που σκοτώθηκε πάνω στη στύση του που καβαλίκευε χαρωπή η χορεύτρια του φωτόδασους να ξεπροβάλλει ξαφνικά τα χαράματα που του δάσους τα κλάματα να λαμπυρίζουν στο κορμί της σταλάγματα μέσα στο αίμα πνιγμένη θυσία μυστική συνουσία ξωθιά μουσκεμένος κορμός στις φλέβες βελανιδιά ότι εγώ το κορμί τούτο που τόσο παράφορα έπαψε απλά να υπάρχει που δεν είναι που πέθανε μα έτσι απλά έπαψε ξαφνικά να υπάρχει σαν να μην υπήρξε ποτέ σαν να είχε υπάρξει από πάντα ότι το πέρασμα που εξασφάλιζε το θάνατο στη ζωή ήτανε τόσο δίπλα σου που κάποτε ξέχναγες πως υπάρχει και γλιστρούσες τόσο αυθόρμητα ανεπαίσθητα ανάμεσα στο σαράβαλο αυτοκίνητο που μετακινούσε τα χρέη του υποχρεώνοντας τους ανάπηρους να προσπερνάνε στη διάβαση που το κόκκινο φάσκιωνε την ανάσα μου που τόσο συνήθισα και που τόσο βαρέθηκα που τώρα το μπάνιο που παίρνω στη θάλασσα βύθισε το απρόοπτο που μπουρμπουλήθρες φουσκώνοντας τα βράδια τα Σάββατα παλιμπαιδισμοί και γέλια και κλάματα χοροπηδώ στα συντρίμμια σπασμένα αγάλματα η βροχή στο μυαλό μου μαγεμένα περάσματα.

Le grand écrivain,

Paris, 2/11/07