Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Συνοχή

Κίτρινοι άνεμοι που ιππεύοντας το σαρκίο μου αναχωρώντας προς το ένα εσώτερο που άπληστα κατανάλωσα απορροφώντας το φως που κάθε τόσο αμήχανο παραβιάζοντας τα παράθυρα που εκτεινόταν ο χώρος που είχες και που δεν ήταν μέσα στο πιο μόνο θολό κατασκεύασμα μιας γυάλινης ύπαρξης που συσσωρευόταν τα χρόνια ανίκανα κοιτώντας το θόλο που χάνοταν έμμεσα στο τόσο που έβλεπες πότε πότε γλιστρούσε χλωμή η Μαριάνθη σα φάντασμα κι οι κουρτίνες ν’ ανατριχιάζουν ανάλαφρα με την εμφανή κύηση φουσκωμένα τα στήθια της γάλα βαριά κι η ίδια πάντα τόσο ερωτική παρ’ όλα αυτά ζήλευες τη ζωή που κινούσε τα μέλη της μέσα στα σπλάχνα της πάντοτ’ αθόρυβα μη προμηνύοντας το ένα που ήτανε να ‘ρθει γιατί για σένα όσο και να προσπαθούσες ήτανε η Μαριάνθη εκεί γυμνωμένη κάτω από μια πυρετική ανεμόσκαλα όπως σε άφησε στο λυκόφως της άνοιξης να την εξαπολύσεις γυμνή και αλώβητη μέσα στο πλημμυρισμένο φως που διαχεότανε άμωμο υγρό βαρομετρικό διεσταλμένα τα μάτια η κόρη στην ηδονή που για τόσο λίγο τρεμόπαιξ’ ανύποπτα μέσα στο φώσφορο που ανατίναζε τη κίτρινη γυάλα που σ’ έσωσε τοποθετώντας τα κόκαλα σε χρόνο ανύποπτο στο τόσο γνώριμο εκείνο κενό του αέρος που δημιουργούσε το θερμοκήπιο που ακτινοβολούσε μέσα απ’ τη θάλασσα κάτω από τα πόδια σου μαύρα τόσα σταφύλια το θέρος στο ύπαιθρο τα μάτια μου μαύρα που το οινόπνευμα κι οι αναθυμιάσεις θυμάμαι ενίοτε το χοντρό ακροβάτη που σκοτώθηκε πάνω στη στύση του που καβαλίκευε χαρωπή η χορεύτρια του φωτόδασους να ξεπροβάλλει ξαφνικά τα χαράματα που του δάσους τα κλάματα να λαμπυρίζουν στο κορμί της σταλάγματα μέσα στο αίμα πνιγμένη θυσία μυστική συνουσία ξωθιά μουσκεμένος κορμός στις φλέβες βελανιδιά ότι εγώ το κορμί τούτο που τόσο παράφορα έπαψε απλά να υπάρχει που δεν είναι που πέθανε μα έτσι απλά έπαψε ξαφνικά να υπάρχει σαν να μην υπήρξε ποτέ σαν να είχε υπάρξει από πάντα ότι το πέρασμα που εξασφάλιζε το θάνατο στη ζωή ήτανε τόσο δίπλα σου που κάποτε ξέχναγες πως υπάρχει και γλιστρούσες τόσο αυθόρμητα ανεπαίσθητα ανάμεσα στο σαράβαλο αυτοκίνητο που μετακινούσε τα χρέη του υποχρεώνοντας τους ανάπηρους να προσπερνάνε στη διάβαση που το κόκκινο φάσκιωνε την ανάσα μου που τόσο συνήθισα και που τόσο βαρέθηκα που τώρα το μπάνιο που παίρνω στη θάλασσα βύθισε το απρόοπτο που μπουρμπουλήθρες φουσκώνοντας τα βράδια τα Σάββατα παλιμπαιδισμοί και γέλια και κλάματα χοροπηδώ στα συντρίμμια σπασμένα αγάλματα η βροχή στο μυαλό μου μαγεμένα περάσματα.

Le grand écrivain,

Paris, 2/11/07

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό. Μια ριπή λέξεων και εικόνων το βουητό της οποιας θεωρούσα απομεμακρυσμένο. Η Μαριάνθη πάλι..το ίδιο ονομά της εκμηδενισμός της ξινίλας μου η αιτία των πόνων μου στο μικρό μου κλουβί. Και από την άλλη πόσο θα θυσίαζα ω μεγάλε προφήτη, για να μπορεί η μικρή δόλια καλικατζαρική υπαρξή μου να την παρακολουθεί κάθε μέρα , να αφαιρούσα από εκείνην κάθε δευετερόλεπτο , βαμπιρικά να
της ρουφούσα το χρόνο της που δεν δόθηκε σε εμάς, τη φυλή των καλικατζάρων. Ω ναι, θέλω να την φυλακίσω σε
ένα κλουβι, αγαπητέ μου. Δε θα της στερήσω τίποτα θα της επιτρέψω να έχει όλα τα παιχνίδια της :φωτογραφική μηχανή, ταινίες σκανδιναβικού κινηματογράφου, βιβλία τέχνης, πολιτικές μπροσούρες
ρεφορμιστικών κομμάτων ακόμα και ένα ζωάκι να παίζει(δελφινι?)..και εγώ από το δικό μου κλουβί θα την παρατηρώ όχι 24 ώρες 7 μέρες ή 1 χρόνο, αλλά μέχρι να καεί η μεγάλη λάμπα .

Saturnos είπε...

Αυτο που αναφερεις dimitris ως καλικατζαρική ύπαρξη μου θυμίζει λίγο τον dwarf Alberich των Nibelung. Τον οποίο περιπέξαν οι Rhinemaidens και επειτα καταράστηκε την αγάπη.

Ισως χρειάζεται να αναφέρω πως πρόσφατα ( δυο μέρες πρίν) ενώ στεκόμουν στην είσοδο του χώρου των ομίλων του Π.Ι. (ΚΟΠΙ ΦΩΣΠΙ ΡΑΣΠΙ...) η Μαριάνθη ερχόμενη στάθηκε και με χαιρέτησε....

Όσο για τον grand écrivain, δεν σταματά να μας ενεργοποιεί τα εγγεφαλικά κύτταρα της μνήμης ( της σχετικής με τα ιωάννινα).
Απλώς σημειώνω αυτό: ύποπτο, πολύ ύποπτο....

Le grand écrivain είπε...

Η αναφορά σε ονόματα, πρόσωπα και καταστάσεις ειναι παντελώς συμπτωματική... Αγαπητέ Σατούρνε επιθυμούσα να σας απαντήσω αλλά το φουσκωμένο ποτάμι της ζωής με τις ιλλιγγιώδεις απαιτήσεις του μου απαγόρευσε μιαν τέτοιαν ευγενή ενασχόληση... Παρεπιπτόντως δεν μου στέλνετε και το mail του φίλτατου Dimitris, γιατι αν του το ζητήσω εγώ θα με παραπέμψει, ως συνηθίζει, στις καλένδες...

Le grand écrivain είπε...

Σε κάθε περίπτωση η Μαριάνθη επιμένει να επιστρέφει...

Ανώνυμος είπε...

και Εσεις κυριε Σατουρνε παίζετε με τους φτωχους σενσορες μας κανοντας τετοιες υποπτες αναφορες σε νανους και ξεχασμενα ονοματα..συγκρατηθειτε.
Θα συμφωνησω οτι κατι κιβδυλο και ανοσιο λαμβανει χωρα αναμεσα αλλα και μεσα στις "αθωες" ιστοριες που μας προσφερονται με τετοια γενναιοδωρια. Θραυσματα των σπασμενων αναμνησεων μας σε στροβιλωδη κινηση παρασυρουν τα γερικα σαρκια μας σε ερμητικα κλειστα κτιρια στα οποια ζουν παραμορφωτικες προεκτασεις μας, ολοι οι υπολοιποι ξεχασμενοι ως τωρα nameless . Και υποβολεας Εκεινος με το σιβυλλικο υφος , ο μαυρος ποιητης τελετουργικα ετοιμαζει τις σκοτεινες τελετες του .Θώθ, Αχτού, Abigor, Bael, επιθυμει ολους να τους καλεσει. Φοβομαστε?
Απαντω εξονοματος και των δυο, θα μου το επιτρεψε κ. Σατουρνε :
Καναμε γλωσσοφιλο με το Σατανα και τωρα ειμαστε ετοιμοι να σας αντιμετωπισουμε.

Le grand écrivain είπε...

Άψογο! Άψογο, κ. Dimitris... Και στο βάθος The horror... The horror...

Saturnos είπε...

με καλύψατε αγαπητέ dimitris. Ας ετοιμαστει ο μαυρος ποιητής για το τελετουργικό κάλεσμα όποιον δαιμόνων θέλει.

Παρεπιπτόντως, μια και χρησημοποίησες πάλι αυτή την λέξη nameless , ετοιμάζω κάτι για το cyberpunk και προέκυψαν κάποιες συσχετίσεις μεταξύ του jodorowsky, και της ομάδας του Feargus Urquhart που εφτιαξε το Planescape: Torment. Θα μου πάρει βέβαια λίγες εβδομάδες μέχρι να το ολοκληρώσω.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Αναφερατε cyberpunk και μολονοτι δεν εχω γραψει σελιδα απο τις 100 που προβλεπονται να γραψω για τη διπλωματικη μου, και οπως θυμαστε απο το συντομο περιπατο μας εχω μολυνθει απο μια καρυωατακικη θλιψη (διαβαστε ξανα σας προτεινω
τα ποιηματα του και φυσικα την τελευταια επιστολη του και κρατηστε οτι ολα αυτα γραφηκαν στις αρχες του αιωνα που εφυγε και καντε το σε πεισμα της μοδας της εποχης μας να διακωμωδουν τη "θανατιλα" ) που εχει συναντηθει με μια αδρανεια η οποια δεν με αφηνει να διαβασω τιποτα(αν και επισημα επικαλουμε δυσλεξια! ) μου θυμησατε τον Gibson και πηρα στα χερια μου τη σκονισμενη εκδοση (εκδ Voyager) του Neuromancer και διαβαζοντας το πρωτο κεφαλαιο (ολε !) αρχισε ολη αυτη η μιζερια να υποχωρει. Σας εξομολογουμε οτι θελω να ζησω σε ενα μετα-αποκαλυπτικο κοσμο που ο ουρανος εχει καει, οι πουτανες ειναι ελαττωματικα ανδροειδη, οι ανθρωποι εχουν εμφυτευσεις και αφηνουν τα σωματα τους οταν οι προβολες του νευρικου συστηματος των σερφαρουν στο Δικτυο, υπαρχουν μεταλλαγμενοι, μεγαλες πολυεθνικες που θελουν να ελεγχουν τα ονειρα μας και τεχνο-θρησκευτικα
μορφωματα αποτελουμενα απο πιστους-μισοτρελλους ετοιμους να κανουν τα παντα. Φαινεται περιεργο το γεγονος οτι μεσα σε ενα τετοιο πλαισιο οι ανθρωποι (η ακομα και οι μεταλλαγμενοι, τα ανδροειδη κτλπ) μοιαζουν πιο γοητευτικοι, επιθυμεις να βρισκοσουν κοντα να αγγιξεις τη γκομενα με την στραπατσαρισμενη φατσα (απο ναρκωτικα του 2070) αλλα τα ισια ασημενια μαλλια (και οχι δεν εννοω την Viconia) η να πιεις το κατουρο που σερβιρει ο
χοντρος μπαρμαν που εχει κανει εμφυτευσεις (φθηνες και αγορασμενες απο μαυρη αγορα και επομενως ελαττωματικες) παντου μεχρι και στο πεος του. Εν ολιγοις , θεωρω οτι το συγκεκριμενο λογοτεχνικο ειδος προσφερει μια αχνα ανθρωπινης ζεστασιας κατω απο ενα περιβλημα ρομαντικης ψυχροτητας. Οριστε και ενας καλος λογος να συνεχισουμε να ζουμε λοιπον, περιφερουμε τα σαρκια μεχρι η πρωτη
πυρηνικη (εχει απομακρυνθει το ενδεχομενο στο μετα-ψυχροπολεμικο κοσμο??)να πεσει στα κεφαλια μας η απλα περιμενουμε το 2040 να ερθει. Ισως τοτε μπορεσουμε να αγαπησουμε τους ανθρωπους(ποτε ομως τους ευατους μας, αν και νομιζω δεν θα υφισταται τετοια εννοια αφου οι προβολες μας στο νετ θα εχουν μια στοχαστικοτητα ως προς την τελικη τους εκφραση αν με νιωθετε, αν δεν σας πειθω να σας θυμισω οτι σε ενα μικρο βαθμο αυτο συμβαινει ηδη αφου η συγχρονη ηλεκτρονικη διασκεδαση συμπεριλαμβανομενων των δραστηριοτητων οι οποιες συνδεονται αμεσα με το Νετ υποθαλπτουν μια τετοια ελευθεριοτητα ως προς την επιλογη της προσωπικοτητας- παραδειγμα ο ομοαιμος ενος λογιοτατου βυζαντινολογου ο οποιος αρεσκεται στο να αλλαζει ψευδωνυμα και προσωπικοτητα κατα την εικονικη του συνευρεση) οποιοι θα μας βρωμανε λιγοτερο. Ηθελα να πω περισσοτερα αλλα με περιοριζει οτι προοριζονται για σχολιο, ισως ηταν καλυτερα αν τα ειχα αναρτησει τελικα στο
χωρο του Dimitris.

Saturnos είπε...

θα πω μόνον μία λέξη dimitris,



THE INCAL

Πρεπει οπωςδήποτε να προμηθευτείτε αυτό το comic, το οποίο γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80 (οπωσδήποτε!!! θα το βρείτε στο σολάρις. αυτό και αρχίστε απο το "πριν το ινκαλ").
Θα επανέλθω με gibson και philip K. Dick.



Είναι περίεργη σύμπτωση , και πάλι ύποπτη, που την ίδια περίοδο που με ρούφηξε κανονικά το cyberpunk μου λέτε και εσεις πως ασχολείστε. Πολύ περίεργο. Εχουν αρχίσει να συγχονίζονται τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Ίσως φταίει κάποιο ηλεκτρονικό εμφύτευμα στον εγκεφαλό μας. Πρέπει να τα ξαναπούμε.

Saturnos είπε...

Εάν φυσικά τελειώσετε το διάβασμα....

Saturnos είπε...

Και , προς τι τα σβησμένα σχόλια;
ποιος άσκησε την ύψιστη λογοκριτική εξουσία του;
αστιεύομαι βεβαίως.....

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητε, θιξατε πολλα θεματα. Πρωτον να σας ευχαριστησω για το κομικ που προτεινατε, μεχρι το τελος της εβδομαδας θα το εχω αποκτησει. Συνεχιζω με σταθερο ρυθμο το διαβασμα
του καταπληκτικου Neuromancer. Φανταστειτε αγαπητε να ειχαμε μερικα χρονια παραπανω και να ειχαμε προλαβει στην εποχη τους ολα αυτα τα καταπληκτικα παιχνιδια (cyberpunk adventures) με κορυφαιο του ειδους ισως το "beneath the steel sky". Τα "pandora directive" "system shock" και "Deus Ex" ηταν τα μοναδικα που προλαβα.
Αντιστοιχες συμπτωσεις εχουν συμβει και θα συμβαινουν. Ξερετε οτι ολα ξεκινησαν απο τη συνωμοσια της μπλουζας με το nuclear threat και την λοξη ματια, συνεχιστηκαν με εκεινες τις ακολουθιες 0 και 1 αποτελεσμα των οποιων οι κοινες
εσωτερικες αμυχες, η προδιαθεση να αφησουμε τα κυτταρα μας να δραπετευσουν προς την παταγονια, τα νησια γκαλαμπακος κτλπ. Τελευταια, η ανησυχητικη μας ετεροτητα εγκλωβισμενη στη κλαβντια σωσα να προσπαθει να μας τεμνει και να
διαπιστωνεται οτι τελικα προκειται μονο για ασυμπτωτικη προσεγγιση. Dημιουργειτε την αισθηση οτι αποτελω το στοχο του σαρκασμου σας με εκεινο το εμβολιμο σχολιο.
Τα παραπανω σχολια λογοκριθηκαν απο το συγγραφεα τους, δλδ την υψηλοτητα μου γιατι θεωρησα οτι υπερβαινουν τους στοχους ενος σχολιου. Οτι δεν διεγραψα και το τελευταιο μεγαλο μου σχολια οφειλεται στο γεγονος οτι βαρεθηκα να διαγραφω.
Για τελος να σας λινκαρω τη σελιδα στην οποια εχω αναφερθει και στο παρελθον.

http://www.altfactor.ath.cx/